Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Σε μια χώρα όπου είναι συνηθισμένο να συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια και να βάζουμε στη μια πλευρά της ζυγαριάς τη χρεοκοπία και τις μνημονιακές συνέπειές της και στην άλλη τη Δημοκρατία,
Σε μια χώρα όπου αυτοί που κυβερνούν δεν βλέπουν το προφανές (στη δική μας περίπτωση δεν βλέπουν ότι πρώτα πρέπει να πάρουν τα λεφτά από τους μεγαλοφοροφυγάδες και μετά να σκεφθούν πώς θα φορολογήσουν τους μικρομεσαίους),
Σε μια χώρα όπου αυτοί που αντιπολιτεύονται συστηματικά επιδίδονται σε ψεύδη και παραπληροφόρηση, υποσχόμενοι τα πάντα στους πάντες και θολώνοντας τα νερά σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις τους (στη δική μας περίπτωση ακούμε για σχέδια 100 πρώτων ημερών, που όμως δεν περιλαμβάνουν τις πραγματικές ανάγκες οι οποίες θα δημιουργηθούν αν το «σχέδιό» τους εφαρμοστεί)
Σε μια χώρα όπου όλα περιορίζονται σε μια διαρκή διαπραγμάτευση με τους δανειστές ή στην απόφαση να διακοπεί η παρούσα διαπραγμάτευση και να ξεκινήσει μια άλλη, αδιευκρίνιστου προς το παρόν τύπου
Σε μια τέτοια χώρα, εύκολα μπορεί κανείς να μιλά για αποστασία και να επαναφέρει μνήμες του παρελθόντος.
Η σημερινή «αποστασία» δεν έχει καμιά σχέση με την αποστασία του (ζοφερού) παρελθόντος.
Διότι η αποστασία του παρελθόντος είχε πολιτικά αίτια, πολιτικούς υπευθύνους, ηθικούς αυτουργούς που με την αδιαλλαξία τους, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς οδήγησε σε πολιτικές αποφάσεις κορυφής.
Η σημερινή «αποστασία» δεν έχει πολιτικά αίτια, αλλά πελατειακά και ψηφοθηρικά. Η σημερινή αποστασία έρχεται «από τα κάτω» και από τους «πρώην».
Σε αντίθεση με την Ένωση Κέντρου, που γνώρισε τους γνωστούς κλυδωνισμούς στην κορυφή της και ήσαν και ενδοοικογενειακοί , όσον αφορά στους Παπανδρέου, στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, η αποστασία ξεκίνησε «από τα κάτω».
Αυτοί που «αποστάτησαν» ήσαν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που ένιωσαν να ξεβολεύονται και έσπευσαν να πάνε στον επόμενο «λεφτά υπάρχουν», πιστεύοντάς τον με την ίδια ευκολία που είχαν σπεύσει να πιστέψουν τον Γ. Παπανδρέου, όταν έλεγε πως θα δώσει αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό και δήλωνε πως «δεν συζητώ μείωση μισθών» - δηλαδή… λεφτά υπάρχουν!
Μπροστά σ’ αυτή τη μαζική φυγή ψηφοφόρων, προ των εκλογών του Ιουνίου 2012, έσπευσε να ακολουθήσει και μια ομάδα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.
Αν οι ψηφοφόροι τους χειροκροτούσαν και παρέμεναν στις θέσεις τους, είναι βέβαιο ότι δεν θα είχαμε καμιά μετακίνηση βουλευτών.
Επιπλέον, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε τα τελευταία δύο χρόνια αντιμέτωπο με μια ιδιότυπη κατάσταση:
Ο κ. Παπανδρέου παρέμεινε στην κοινοβουλευτική ομάδα (και τώρα ζητά να μάθει μέσω ερωτηματολογίου αν… ανετράπη), με αποτέλεσμα το κόμμα να μην μπορεί να κρατήσει τις αναγκαίες αποστάσεις – αντίθετα έβγαινε στα κεραμίδια κάθε φορά που υπήρχε ακόμη και υποψία ότι θα αποδίδονταν κάποιες ευθύνες στον πρωθυπουργό του μνημονίου.
Η ανταμοιβή τους είναι να βλέπουν τώρα τα λεγόμενα «παπανδρεϊκά» στελέχη, πρόσωπα που υπήρξαν πρωτεργάτες, συμπαραστάτες και υπουργοί του Παπανδρέου, να νίπτουν τας χείρας τους, είτε περνώντας στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε δημιουργώντας δικά τους κόμματα (κορυφαία παραδείγματα η Λούκα Κατσέλη και ο Α. Λοβέρδος).
Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι του Παπανδρέου είτε έφυγαν, είτε παρέμειναν υπερασπιζόμενοι το «έργο» του.
Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η προσωπική επιλογή του κ. Παπανδρέου, ο πρώην υφυπουργός Παιδείας Γιάννης Πανάρετος, που έφθασε στο σημείο, μέσω Twitter, να… συμβουλεύει τον κ. Τσίπρα να μην… φλερτάρει με τους ΑΝ.ΕΛ, αλλά να κοιτάξει να πείσει για τις προθέσεις του τους παπανδρεϊκούς.
Επομένως, μετά την «αποστασία από τα κάτω» έχει έλθει και η «αποστασία των πρώην».
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αλλά τα κίνητρα διαφέρουν:
Οι «από κάτω» αποστάτησαν επειδή ο κ. Τσίπρας τους υπόσχεται πως μαζί του θα συνεχίσουν να τρώνε με χρυσά κουτάλια και οι «πρώην» για να εκδικηθούν που τόσο πρόωρα έχασαν την… κουτάλα της εξουσίας!
