Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ως γνωστόν, η Χιλή γνώρισε μια από τις πιο σκληρές δικτατορίες στην Ιστορία, που στα 17 χρόνια της εξουσίας της
Οι εφιαλτικές μνήμες παραμένουν ζωντανές και η μοίρα των αγνοουμένων εξακολουθεί να παραμένει ανεξιχνίαστη.
Η χώρα, όμως, αν και βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο (οι εκλογές έχουν οριστεί για τις 17 Νοεμβρίου), γιόρτασε το περασμένο Σάββατο, 5 Οκτωβρίου, ενωμένη την επέτειο του ιστορικού δημοψηφίσματος του 1988, που ο δικτάτορας Πινοσέτ παραχώρησε για να διαιωνίσει την εξουσία του και να νομιμοποιήσει τη συνέχισή της, αλλά τελικά κέρδισε το «Όχι».
Έγιναν δηλώσεις, ακούστηκαν διαφορετικές απόψεις, αλλά δεν κυριάρχησε η λογική του μίσους – αυτή που με το παραμικρό κυριαρχεί στην Ελλάδα.
«Εικοσιπέντε χρόνια από την μεγάλη τούτη ημέρα για τη δημοκρατία μας, μπορούμε κάλλιστα να δούμε πως η Χιλή έχει αλλάξει», ανακοίνωσε η Μισέλ Μπατσελέτ, η αριστερή πρώην πρόεδρος της χώρας (2006-10), που έπεσε θύμα βασανιστηρίων και η οποία διεκδικεί την επανεκλογή της στην αναμέτρηση της 17ης Νοεμβρίου.
Αντίπαλος της Μπατσελέτ είναι επίσης μια γυναίκα, η υποψήφια της δεξιάς Έβελιν Ματτέι, η οποία, αν και κόρη στενού συνεργάτη του Πινοσέτ, αναγνώρισε ότι το καθεστώς ήταν δικτατορικό και απλώς προσπάθησε να εξωραΐσει κάπως την κατάσταση, λέγοντας πως εκείνη την εποχή δικτατορίες και βασανιστήρια συνέβαιναν υπήρχαν και συνέβαιναν σε πολλές χώρες του κόσμου, αλλά η Χιλή υπήρξε η μόνη χώρα όπου το ίδιο το δικτατορικό καθεστώς προκάλεσε δημοψήφισμα και μαζί μ’ αυτό την πτώση του.
Αυτά. Ούτε «εσύ με βασάνισες», ούτε «εσύ ήθελες να φέρεις τον κομμουνισμό», ούτε τίποτε από όλα αυτά.
Αντίθετα, η Χιλή επέλεξε ακριβώς την επέτειο του δημοψηφίσματος που οδήγησε στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας για να δώσει μεγάλη δημοσιότητα στην εισήγηση του Εθνικού Συμβουλίου Εκπαίδευσης, που ζήτησε εφεξής στα σχολικά εγχειρίδια ο όρος «στρατιωτικό καθεστώς» να αντικατασταθεί από τον όρο «δικτατορία», όταν γίνεται αναφορά στην αιματοβαμμένη περίοδο Πινοσέτ (1973-1990) – έκανε και δυο χρόνια για να… χωνέψει ο Πινοσέτ το δημοψήφισμα που ο ίδιος προκάλεσε.
Και όλα αυτά, ενώ είναι προφανές πως στη Χιλή οι πληγές δεν έχουν ακόμη κλείσει.
Και πώς να κλείσουν όταν κατά την περίοδο του δικτατορικού καθεστώτος έχασαν τη ζωή τους 3.200 άνθρωποι, ενώ άλλοι 38.000 έπεσαν θύματα φριχτών βασανιστηρίων!
Μόλις στις 11 του περασμένου Σεπτεμβρίου αποκαλύφθηκε από την Κάτια Τσόρνικ, ερευνήτρια του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, πως οι βασανιστές του καθεστώτος κάλυπταν τις κραυγές των θυμάτων τους βάζοντας στη διαπασών τα τραγούδια του Χούλιο Ιγκλέσιας ή μουσικές από ταινίες, όπως αυτή από το «Κουρδιστό Πορτοκάλι»!
Και πως είχαν ονομάσει ένα από τα κέντρα βασανιστηρίων… Η Ντισκοτέκ!
Με λίγα λόγια: Η Χιλή είναι η χώρα όπου κατ’ εξοχήν θα έπρεπε να κυριαρχεί η λογική της αντεκδίκησης και να ρέει παντού το δηλητήριο του μίσους.
Οι πολιτικοί της, όμως, αποφάσισαν πως για να προχωρήσει η χώρα μπροστά, πρέπει και να κοιτά μπροστά χωρίς, βέβαια, να ξεχνά.
Ήδη, μέχρι σήμερα, πάνω από 700 πρώην στρατιωτικοί, αστυνομικοί και πολίτες έχουν καταδικαστεί ή διώκονται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αλλά αυτή η διαδικασία απονομής Δικαιοσύνης δεν μεταφέρεται στον λαό και δεν αναμοχλεύει πάθη και μίση.
