Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν ξέρω αν ανάμεσα στις κλωτσιές, στις μπουνιές και στα γαλλικά των τριών επιδειξιών – συγγνώμη, αλλά ο καθένας ό,τι διαθέτει επιδεικνύει – υποδίκων βουλευτών της Χ.Α. προλάβατε να ενημερωθείτε για το τι συνέβαινε την ίδια μέρα στην Ιταλία, αλλά η χώρα διασώθηκε την τελευταία στιγμή από μια ακόμη κρίση.
Κατά την κοινοβουλευτική διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, η κυβέρνηση Λέττα κινδύνεψε σοβαρά και διασώθηκε μόνο χάρη στην «ανταρσία» ομάδας βουλευτών του κόμματος του Μπερλουσκόνι, που προειδοποίησαν ότι δεν θα πειθαρχούσαν στην εντολή του αρχηγού τους και θα παρείχαν ψήφο εμπιστοσύνης.
Με αποτέλεσμα, ο Μπερλουσκόνι, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος και μπροστά στον κίνδυνο να διαλυθεί το κόμμα του, να καλέσει τελικά τους βουλευτές του να υπερψηφίσουν την κυβέρνηση.
Όλα αυτά, εξαιτίας μιας δικαστικής απόφασης, καθώς, ως γνωστόν, τον περασμένο Ιούνιο ο Μπερλουσκόνι καταδικάστηκε πρωτοδίκως σε επταετή κάθειρξη για κατάχρηση εξουσίας, συνέργεια σε προαγωγή ανηλίκων στην πορνεία και ισόβια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για την υπόθεση των γνωστών ως μπούγκα-μπούγκα πάρτι.
Νωρίτερα, τον περασμένο Μάιο, με άλλη αμετάκλητη δικαστική απόφαση, ο Μπερλουσκόνι είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση ενός έτους για φοροδιαφυγή, σχετιζόμενη με την εταιρία του μέσων ενημέρωσης, τη Mediaset.
Οι δικαστές έκριναν πως ο Μπερλουσκόνι σκόπιμα «φούσκωνε» τις τιμές για τα δικαιώματα προβολής των ταινιών που αγόραζε μέσω εικονικών εταιρειών του, κατά τη στιγμή της μεταπώλησής τους στην επίσης δική του αυτοκρατορία των ραδιοτηλεοπτικών μέσων, η οποία αποτελεί τμήμα του ομίλου Finninvest.
Με αυτόν τον τρόπο ο όμιλος διατηρούσε μαύρα κεφάλαια στο εξωτερικό και παράλληλα εμφάνιζε μειωμένα έσοδα στην Ιταλία, ώστε να επωφελείται από την καταβολή χαμηλότερων φόρων.
Σύμφωνα με το σκεπτικό των δικαστών, ο Μπερλουσκόνι ήταν ένας από «τους κορυφαίους υπευθύνους» των παρανόμων αυτών ενεργειών και το σύστημα αυτό «εξακολούθησε (να λειτουργεί) επί πολλά έτη», ενώ ο ρόλος του παρέμεινε αμείωτος «παρά τα δημόσια αξιώματα» που ανέλαβε, δηλαδή όταν έγινε πρωθυπουργός.
Όπως ήταν αναμενόμενο, στην Ιταλία προκλήθηκε θύελλα.
Όπως και να το κάνουμε, οι καταδίκες ήταν βαριές και αφορούσαν αρχηγό κόμματος, του «Λαού της Ελευθερίας», που στο μεταξύ μετονομάστηκε ξανά σε «Φόρτσα Ιτάλια» και το οποίο μετείχε στον κυβερνητικό συνασπισμό.
Τα στελέχη του Μπερλουσκόνι άρχισαν να ζητούν αποχώρηση από την κυβέρνηση, αλλά επικράτησαν οι ψυχραιμότεροι, που υποστήριζαν πως η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητοι και πως δεν επιτρεπόταν να μπει σε περιπέτειες η χώρα λόγω μιας δικαστικής απόφασης, όσο ψηλά κι’ αν στόχευσε.
Στις 28 Σεπτεμβρίου, όμως, όταν ο Λέττα ζήτησε από το κόμμα του Μπερλουσκόνι (που πλέον πρόεδρός του είναι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Αντζελίνο Αλφάνο) να ξεκαθαρίσει τη θέση του, ο Μπερλουσκόνι κάλεσε τους πέντε υπουργούς της κυβέρνησης τους προερχόμενους από την «Φόρτσα Ιτάλια» να εκτιμήσουν «την ευκαιρία να υποβάλετε αμέσως την παραίτησή σας για να μην είστε συνένοχοι σε μια περαιτέρω προσβολή των Ιταλών από την αριστερά».
Έτσι, οι πέντε υπουργοί παραιτήθηκαν.
Την Τετάρτη ήλθε η ώρα της ψήφου εμπιστοσύνης, με τον πρωθυπουργό Λέττα να προειδοποιεί ότι η χώρα διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο.
«Η Ιταλία βρίσκεται σε κίνδυνο που μπορεί να είναι θανάσιμος, πού εξαρτάται από ένα ναι και ένα όχι. Σάς καλώ να δώσουμε ένα παράδειγμα συνοχής», δήλωσε απευθυνόμενος προς τους ιταλούς γερουσιαστές. «Σε μία δημοκρατική χώρα, οι αποφάσεις της δικαιοσύνης πρέπει να εφαρμόζονται».
Λίγο αργότερα, μιλώντας στη Γερουσία, ο Λέττα είπε πως «η δικαστική αυτή υπόθεση πρέπει να μείνει ξεχωριστή από την κυβερνητική δράση, διότι η Ιταλία είναι ένα κράτος δικαίου και σε μια δημοκρατική χώρα οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να εφαρμόζονται, με την εξασφάλιση, βεβαίως, πλήρους δικαιώματος υπεράσπισης για τον κάθε πολίτη».
«Εγώ δεν πεθαίνω ούτε όταν με μαχαιρώνουν», απάντησε ο Μπερλουσκόνι, αλλά όταν διαπίστωσε πως μεγάλο μέρος των γερουσιαστών του κόμματός του δεν θα ακολουθούσαν (στη Βουλή δεν υπήρχε πρόβλημα, καθώς ο Λέττα έχει την πλειοψηφία), έκανε στροφή 180 μοιρών.
Και δήλωσε πως «η Κεντροδεξιά, δεδομένης της ανάγκης μεταρρυθμίσεων, αποφάσισε, τελικά, να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Λέττα».
Προσπαθώ να φανταστώ τι θα γινόταν στην Ελλάδα σε μια ανάλογη περίπτωση.
Η απάντηση είναι μάλλον πικρή – και αποδεικνύει πως μάλλον δεν ισχύει το «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα».
Εδώ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στους λόγους για τους οποίους διαδραματίζονται τα τελευταία περί την Χ.Α. γεγονότα…
