Οι συλλήψεις των βουλευτών της ΧΑ και ο χαρακτηρισμός του κόμματος αυτού ως εγκληματικής οργάνωσης σε καμμία περίπτωση δεν καλύπτει ένα σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει στην χώρα και το οποίο συνοδεύεται από ένα μόνιμο αντιφιλελεύθερο μένος.
Τα γεγονότα ας μην μάς ξεγελούν. Η εξάρθρωση μιας εγκληματικής οργάνωσης, της Χρυσής Αυγής εν προκειμένω, η οποία για συγκεκριμένους συγκυριακούς λόγους είχε μετεξελιχθεί σε πολιτικό κόμμα, δεν πρέπει να συσκοτίζει το σοβαρό δημοκρατικό έλλειμμα που υπάρχει στην Ελλάδα και την κυριαρχία σε ιδεολογικό επίπεδο ξεκάθαρα αντιδημοκρατικών και αντιφιλελεύθερων ιδεών. Εξάλλου, μέσα στο κλίμα αυτό δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε η ΧΑ, η ιδεολογική βάση της οποίας είναι πολύ πιο βαθειά και ευρεία από τα εκλογικά της αποτελέσματα.
Για να το πούμε πιο απλά, η χρυσαυγίτικη ιδεολογία έχει ισχυρές ρίζες στην σύγχρονη Ελλάδα και η κρίση του δημόσιου χρέους απλώς τής έδωσε σάρκα και οστά.
Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για την χώρα και το μέλλον της. Διότι, 39 χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και 32 από την ένταξή της στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), η Ελλάδα τί πέτυχε τελικά; Παρά τους πακτωλούς χρημάτων που δέχθηκε από την ΕΕ και κάποιους άλλους από τους οποίους δανείστηκε επειδή ήταν μέλος της ΕΕ, σήμερα τελεί υπό πτώχευση και διεθνή εποπτεία, απειλείται από οδυνηρή κοινωνική κατάρρευση, είναι ουραγός στον αναπτυγμένο κόσμο τους τομείς της εκπαιδεύσεως και της επιστημονικής έρευνας, από δε πολιτιστικής πλευράς κυριαρχείται από την βαρβαρότητα του λαϊκισμού και της δυσώδους αμάθειας.
Με αυτά τα δεδομένα, ένα ερώτημα που μπορεί να τεθεί είναι αυτό του κατά πόσον η μεταπολιτευτική Ελλάδα είναι χώρα δημοκρατική, αν ως δημοκρατία ορίσουμε θεσμούς και αρχές δικαίου που επικρατούν στην Ευρώπη, με εξαίρεση το ρωσικό κομμάτι της. Ένα άλλο σοβαρό ερώτημα που προβάλλει είναι αυτό του μέλλοντος της δημοκρατίας στην χώρα μας, με δεδομένο το γεγονός ότι –δημοσκοπικά, για την ώρα– οι αντιφιλελεύθερες και αντιδημοκρατικές δυνάμεις είναι και πολιτική πλειοψηφία.
Στην βάση των ανωτέρω διαπιστώσεων, θα πρέπει να δούμε από πιο κοντά πόσο συμβατά με την δημοκρατία είναι τα δημοκρατικά «επιτεύγματα» των τελευταίων 39 ετών.
Κατ’ αρχήν, πρέπει να επισημανθεί ότι –με εξαίρεση τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα την περίοδο Ιούνιος 1989-Απρίλιος 1990– καμμία ελληνική κυβέρνηση δεν είχε την απόλυτη λαϊκή πλειοψηφία στην άσκηση του έργου της. Τούτου λεχθέντος, κάποιοι πολιτειολόγοι μάς λένε ότι η δημοκρατία είναι η έκφραση της λαϊκής βουλήσεως η οποία εκφράζεται δι’ αντιπροσώπων της στο Κοινοβούλιο και άρα ο λαός είναι αυτός που κυβερνά. Η αλήθεια πίσω από αυτή την θεωρητική κατασκευή είναι ότι η περίφημη «λαϊκή βούληση» είναι, στην ουσία, η «βούληση των πολιτικών», η οποία έχει αγορασθεί με ψήφους και πρακτικά κατευθύνεται από συντεχνιακές ομάδες συμφερόντων, δήθεν συνδικαλιστικές οργανώσεις και διάφορους καιροσκόπους ακτιβιστές. Στην Ελλάδα περισσότερο από άλλες χώρες με κοινοβουλευτική δημοκρατία, ο περίφημος «λαός» είναι στην πραγματικότητα κάποια εκατομμύρια ατόμων με ισάριθμες γνώμες και διαφορετικά συμφέροντα. Πώς, λοιπόν, ο «λαός» αυτός μπορεί να κυβερνήσει; Πρόκειται για μάλλον χοντροκομμένο αστείο.
Για παράδειγμα, στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 ο περίφημος «λαός» ψήφισε υπέρ του κόμματος του «λεφτά υπάρχουν», το οποίο μόλις ανήλθε στην εξουσία εφάρμοσε πολιτική «λεφτά δεν υπάρχουν». Το 2004, ο «λαός» έφερε στην εξουσία την πολιτική δύναμη που υποσχόταν την «επανίδρυση του κράτους» και τελικά υπέστη το οδυνηρό κόστος της προσλήψεως 375.000 δημοσίων υπαλλήλων σε μία τριετία, με συνολικό δημοσιονομικό κόστος περί τα 22 δισεκατ. ευρώ. Επίσης, το 2000, ο «λαός» ψήφισε υπέρ της ασφαλιστικής μεταρρυθμίσεως που είχε προεκλογικώς εξαγγείλει το ΠΑΣΟΚ και την οποίαν απέτρεψαν οι οργανωμένες αντιδραστικές συντεχνίες των δημοσίων υπαλλήλων, των δημοσιογράφων και των ομάδων πιέσεως που χρηματοδοτούνται από φόρους υπέρ τρίτων.
Σε μία χώρα όπου οργιάζει η φοροδιαφυγή, οι συντεχνίες των εμπόρων και λοιπών «επαγγελματοβιοτεχνών», κατάφεραν επί μία δεκαετία να εμποδίσουν την υποχρεωτική ύπαρξη ταμειακών μηχανών στα εμπορικά καταστήματα, αφ’ ενός, και, αφ’ ετέρου, επέβαλαν τα ωράρια και τις ημέρες λειτουργίας των καταστημάτων ερήμην της βουλήσεως των καταναλωτών. Μια χούφτα από κρατικοδίαιτους αγρότες, θλιβερή μειοψηφία, επί μία εικοσαετία, με εκβιαστικές απεργίες, απέσπασαν από τις τσέπες των εντίμων φορολογούμενων πάνω από 30 δισεκατ. ευρώ επιδοτήσεις, για να τις μετατρέψουν σε υπερκατανάλωση και χρηματοδότηση της παραοικονομίας. Σε όλα δε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και τις περισσότερες από 6.500 απεργίες των συντεχνιών που έγιναν στην Ελλάδα στα 39 χρόνια της «δημοκρατίας», το κόστος των οποίων ξεπερνά θεαματικά το ύψος του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας.
Εξάλλου, για να είμαστε δίκαιοι, στην πορεία της χώρας προς την χρεοκοπία και τον διεθνή διασυρμό δεν ευθύνονται μόνον οι πολιτικές αποφάσεις που ελήφθησαν αυτά τα 39 χρόνια. Ευθύνη έχουν και οι μειοψηφίες που τις επέβαλλαν –εις βάρος, βέβαια, της μεγάλης σιωπηρής πλειοψηφίας, η οποία σήμερα καλείται να πληρώσει τα σπασμένα. Αντιδημοκρατικές μειοψηφίες ήσαν επίσης και αυτές που ματαίωσαν σημαντικές επενδύσεις στην Ελλάδα για να προστατεύσουν καταπατητές γης και αντιδημοκρατικά πολιτικά συμφέροντα. Στην περίπτωση αυτή, τα γνωστά γεγονότα με το χρυσό στην Χαλκιδική ομιλούν από μόνα τους.
Το χειρότερο σε αυτό το αντιδημοκρατικό φεστιβάλ στην Ελλάδα είναι η στήριξή του από μεγάλη μερίδα των εγχώριων μέσων μαζικής επικοινωνίας, τα οποία κάνουν ό,τι μπορούν για να καλλιεργήσουν τις αντιδημοκρατικές συμπεριφορές και, κυρίως, να τις προβάλουν ως «δίκαια αιτήματα».
Υπό αυτές τις συνθήκες, στην Ελλάδα του μνημονίου, ενώ το μέγα ζητούμενο είναι η συνολική μεταρρύθμιση μιας οικονομίας και μιας ακίνητης κοινωνίας, η χώρα πάσχει από σοβαρότατο δημοκρατικό έλλειμμα, το οποίο μέρα με την ημέρα διογκώνεται. Και η εξέλιξη αυτή είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην χώρα σε μιαν εποχή-σταυροδρόμι, που κάποιοι θέλουν να την επανοδηγήσουν στο παρελθόν –αυτό της αντιδημοκρατικής φαυλοκρατίας και των ποικίλων κοινωνικο-πολιτικών εκφράσεών της. Συνεπώς, ναι μεν η πιθανή εξάρθρωση της ΧΑ αποτελεί θετικό πολιτικό γεγονός, πλην όμως θα παραμένει ανεπαρκές όσο οι αρχές της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην ουσία θα τελούν υπό άτυπο διωγμό.
Από: EBR
