Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Αυτά που ζούμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα της φαυλοκρατίας, το νήμα της οποίας δεν κόπηκε ποτέ – και οπωσδήποτε ούτε στη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας, που κάποιοι σήμερα θέλουν να την παρουσιάζουν ως λευκή και άσπιλη περιστερά.
Ο συστηματικός εκμαυλισμός του λαού από το σύνολο του πολιτικού συστήματος – και εδώ δεν περιλαμβάνεται μόνο η εκάστοτε κεντρική κυβέρνηση, αλλά και η τοπική αυτοδιοίκηση και η εκάστοτε αντιπολίτευση (μείζων και ήσσων) και οι συνδικαλιστές όλων των χρωμάτων – οδήγησε στην επικράτηση της αναξιοκρατίας και ενός εξωφρενικά αντιπαραγωγικού μοντέλου.
Φτάσαμε έτσι μια χώρα 10 εκατομμυρίων ψυχών να παρέχει 4,5 εκατομμύρια συντάξεις και να διαθέτει ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους, στον στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Την ίδια ώρα καταστρεφόταν ο παραγωγικός ιστός της χώρας, η οποία αποβιομηχανίστηκε πλήρως, εισήγαγε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες για να κάνουν τις δουλειές που εμείς δεν καταδεχόμασταν (δίνοντας ξανά και ξανά εξετάσεις για να μπούμε στο Δημόσιο και ηρωικά αρνούμενοι να γίνουμε τα «γκαρσόνια της Ευρώπης») και βρέθηκε να εξαρτάται απολύτως από τις εισαγωγές, όχι μόνο όσον αφορά στα καύσιμα, αλλά και όσον αφορά στις πρώτες ύλες και, κυρίως, στα φάρμακα.
Η χρεοκοπία ήταν προδιαγεγραμμένη.
Όσοι υποστηρίζουν ότι μπορούμε να ζήσουμε για περισσότερο από μια εβδομάδα «με αυτά που έχουμε», απλώς λένε ψέματα.
Εισάγουμε φυτοφάρμακα για την αγροτική παραγωγή, ζωοτροφές για την κτηνοτροφία μας.
Και βέβαια, είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι από τις εισαγωγές φαρμάκων (ακόμη και αυτά που παρασκευάζουμε εδώ, απλώς τα παρασκευάζουμε μετά από εισαγωγή πρώτων υλών) και οπωσδήποτε από τις εισαγωγές καυσίμων.
Όσοι λένε πως θα λύσουμε αυτό το πρόβλημα με «διακρατικές συμφωνίες», απλώς λένε ψέματα.
Διότι ουδείς θα δεχθεί να συνάψει οποιαδήποτε συμφωνία μαζί μας, αν δεν έχει προηγουμένως βεβαιωθεί αν θα πληρωθεί και σε ποιο νόμισμα.
Ό,τι και να λένε σήμερα διάφοροι σωτήρες, είμαστε απολύτως εξαρτημένοι από τις δόσεις, με τις οποίες μπορούμε να αποπληρώνουμε παλαιά χρέη και να χρησιμοποιούμε μέρος των δόσεων και το δικό μας ΑΕΠ, καθώς και τα έσοδα από τη φορολογία για να αντιμετωπίζουμε τις δαπάνες μας: Να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις (έστω αυτούς τους μισθούς και αυτές τις συντάξεις), να λειτουργούν τα σχολεία και τα νοσοκομεία, να έχουμε ένοπλες δυνάμεις και λιμενικό, να πετούν τα αεροπλάνα μας πάνω από το Αιγαίο και να αναχαιτίζουν τα τουρκικά.
Σε περίπτωση στάσης πληρωμών, θα πηγαίναμε σε άτακτη χρεοκοπία και τότε ο θάνατος θα ήταν ξαφνικός για όλους.
Επομένως, η επιβίωσή μας ως λαού και ως έθνους δεν εξαρτάται από το αν θα βάλουμε μερικές ντομάτες στον μπαχτσέ μας, αλλά από την δυνατότητα ικανοποίησης ζωτικών αναγκών που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε συνθήκες άτακτης χρεοκοπίας.
Δυστυχώς, αυτή είναι η κατάσταση – σ’ αυτήν την κατάσταση έχουμε περιέλθει.
Κι’ αν πρέπει να εξαχθεί κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα για τον λαό μας, ένα ηθικό δίδαγμα για το μέλλον, αν μπορούμε να έχουμε ένα κέρδος τέλος πάντων μέσα από αυτήν την καταστροφή, είναι να σταματήσει ο λαός μας να πιστεύει κάθε φορά τον επόμενο «λεφτά υπάρχουν».
Να σπάσει τις αλυσίδες του πελατειακού κράτους που πάντα τον υποχρέωνε να ανταλλάσει ό,τι πιο ιερό είχε, την ψήφο του, με ένα ρουσφέτι.
Να κοιτάξει μπροστά, να πιστέψει στις δυνάμεις του, να μην αναζητά πολιτικάντηδες πατερούληδες.
Να συνειδητοποιήσει πως με τη δική του συμβολή ο τζίρος από τον τουρισμό το 2021 μπορεί να φτάσει στα 50 δις ευρώ – και να μην έχουμε ανάγκη κανέναν.
Να μάθει να ξεχωρίζει τις σημαντικές ειδήσεις από τις πολιτικάντικες κραυγές που μοναδικό σκοπό έχουν να του υφαρπάζουν κάθε φορά την ψήφο – όπως για παράδειγμα τα πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα των ερευνών της νορβηγικής εταιρίας σε Ιόνιο και νότια της Κρήτης, που κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν από την ειδησεογραφία.
Να σταματήσει δηλαδή πια ο λαός μας να είναι «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», που έλεγε και ο εθνικός μας ποιητής…
