Γράφει ο Φελνίκος
Σήμερα ξεκινά το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Για πέντε ημέρες η
αδρεναλίνη των οργανωμένων στελεχών και μελών του θα βρίσκεται στα ύψη. Στην
κοινωνία μάλλον θα υπάρχει υποθερμία.
Όπως γίνεται με όλα τα κομματικά συνέδρια. Τα Μέσα
Ενημέρωσης, ως συνηθίζεται, περισσότερο θα ασχοληθούν με τις συγκρούσεις, τις
σταυροδοσίες και την παραπολιτική διάσταση του συνεδρίου.
Ενδεχομένως το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτούσε πρόσθετο και
αυξημένο ενδιαφέρον εάν, με τις αποφάσεις του, το μικρό αυτό κόμμα της
ριζοσπαστικής Αριστεράς που στις τελευταίες εκλογές κατάφερε να αναδειχθεί
αξιωματική αντιπολίτευση, μπορούσε να περιγράψει, με καθαρό και δεσμευτικό
τρόπο, την “επόμενη μέρα” της χώρας.
Και όταν λέμε “επόμενη μέρα” δεν εννοούμε αν ο Τσίπρας θα
εκλεγεί αρχηγός από το συνέδριο ή από την Κεντρική Επιτροπή. Ούτε αν θα
διαλυθούν οι συνιστώσες του ή ποιοι θα εκλεγούν, και σε ποιά σειρά, στα
κομματικά όργανα. Ούτε βεβαίως αν ο Αλέξης είναι Ανδρέας ή αν ο αγώνας είναι
αντικαπιταλιστικός ή αντιϊμπεριαλιστικός.
Αυτά μπορεί να ενδιαφέρουν τον Λαφαζάνη, τον Νταβανέλλο και
τον Χατζηαντωνίου όμως αφήνουν παγερά αδιάφορο τον άνεργο, τον νέο που
μεταναστεύει, τον υπάλληλο που απολύεται, τον επιχειρηματία που βάζει λουκέτο,
τη μεσαία τάξη που συνθλίβεται, τους πολίτες που αγωνιούν για ένα μέλλον που
δεν υπάρχει.
Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ενδιαφέρον για την κοινωνία
εάν οι αποφάσεις του μας ξεκαθάριζαν τι προτίθεται ο Τσίπρας και οι συν αυτώ να
πράξουν σε περίπτωση που αναλάμβαναν να κυβερνήσουν.
Θα μείνουμε ή όχι στην Ευρώπη; Θα συνεχίσει το ευρώ να είναι
το νόμισμα της χώρας ή θα επιστρέψουμε στη δραχμή; Μέσα από ποιες πολιτικές και
σε ποιους τομείς θα υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας; Θα μειωθεί η
ανεργία και με ποιόν τρόπο; Θα αποκατασταθούν, και πως, οι μισθοί και
συντάξεις; Θα επιστρέψουμε στο σπάταλο και υπερτροφικό κράτος; Θα αλλάξει το
δόγμα εξωτερικής πολιτικής και Άμυνας; Τι θα γίνει με τους μετανάστες;
Εφόσον συνεχίζουμε να είμαστε σε καθεστώς μνημονίου, θα
συνεχιστεί ή όχι το πρόγραμμα δανειοδότησης της χώρας; Υπάρχουν εναλλακτικές
πηγές, και ποιες, χρηματοδότησης για να συνεχιστεί η εύρυθμη λειτουργία του
κράτους; Θα κρατικοποιηθούν, και ποιές, μεγάλες επιχειρήσεις που βρίσκονται, ή
πρόκειται να περάσουν, υπό ιδιωτικό, εγχώριο ή της αλλοδαπής, έλεγχο; Θα έχουμε
και επανακρατικοποιήσεις και ποιες; Θα συγκυβερνήσουν, και με ποιους, σε
περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδυναμία;
Θα, θα, θα …για όλα τα σημαντικά θέματα που αφορούν τη
διακυβέρνηση, τους πολίτες και τη χώρα χρειάζονται απαντήσεις. Καθαρές,
τεκμηριωμένες και ρεαλιστικές και κοστολογημένες. Όχι γενικά και αόριστα, όπως
γίνεται, τώρα, από τηλοψίας και σε λαϊκές συγκεντρώσεις. Συγκεκριμένα και
κοστολογημένα.
Η επίκληση του τσαμπουκά έναντι των δανειστών μας και η
προσμονή ευρωπαϊκής εξέγερσης κατά των Γερμανών δεν συνιστούν πολιτική. Μπορούν
να κόβουν εισιτήρια αφού ικανοποιούν το θυμικό, δεν συγκροτούν όμως ούτε
εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, αλλά ούτε και πλειοψηφικό μπλοκ εξουσίας
επειδή οι πολίτες πλέον είναι υποψιασμένοι άμα και φοβισμένοι για τα
επερχόμενα.
Ξέρω η άσκηση είναι δύσκολη, όμως η εξουσία είναι απαιτητική
και σίγουρα δεν είναι παρθένα. Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς να
καρπωθεί τη δυσαρέσκεια του κόσμου που είναι “φορτωμένος” με τα όσα, εις βάρος
του, συμβαίνουν. Ούτε αν θα εδραιωθεί ως ο κυρίαρχος πόλος στην Αριστερά, αν θα
διατηρήσει τον κινηματικό και κομμουνιστογενή χαρακτήρα του ή θα μετεξελιχθεί
σε σοσιαλιστικό ή κεντροαριστερό κόμμα.
Μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει. Μικρή σημασία έχει.
Και το πρώϊμο ΠΑΣΟΚ θεωρούσε εαυτόν ως αντιϊμπεριαλιστικό,
εθνικοαπελευθερωτικό, σοσιαλιστικό Κίνημα. Το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου
όμως κρίθηκαν και καθιερώθηκαν στο δημόσιο βίο από το πρόγραμμα που εκπόνησαν
και εφήρμοσαν.
Κέρδισαν τις εκλογές, το 1981, όχι επειδή ήταν φίλοι του
Καντάφι και του Αραφάτ, αλλά επειδή κατάφεραν να μετατρέψουν το αίτημα της
κοινωνίας για “Αλλαγή” σε ρεαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Μπορούσαν να λένε
“έξω από την ΕΟΚ”, “έξω οι Αμερικάνοι”, όμως αυτό που τους έδωσε την πλειοψηφία
ήταν η εντύπωση και η πίστη του κόσμου ότι θα διαχειριστούν καλύτερα, και επ’
ωφελεία των πολλών, τις εσωτερικές και διεθνείς υποθέσεις της χώρας. Ό,τι οι
μέρες όντως θα ‘ναι καλύτερες.
Η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία είναι δυo βασικές
προϋποθέσεις για να ακουμπήσει ο κόσμος πάνω σου. Και φυσικά μια επαρκής ηγεσία
που θα μπορεί να εμπνέει και να κινητοποιεί λαϊκές δυνάμεις, να συνθέτει
δημιουργικά αντιθέσεις και, έχοντας γνώση της “μεγάλης εικόνας”, να προχωρά σε
επωφελείς για τη χώρα συμβιβασμούς όταν χρειάζεται.
Μάλιστα, σήμερα, αυτές οι προϋποθέσεις είναι δύο και τρεις
φορές πιο απαραίτητες αφού η οικονομία -θεμέλιο κάθε κοινωνίας- βρίσκεται σε
καθοδικό κύκλο, σε αντίθεση με τις προηγούμενες δεκαετίες που ήταν σε φάση
απογείωσης.
Με απλά λόγια το στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η “κυβερνησιμότητα”,
με ότι αυτή σημαίνει σε εθνικές προτεραιότητες, πολιτικό σχέδιο, οικονομικό
πρόγραμμα, πρόσωπα-διαχειριστές της εξουσίας, κοινωνικές συμμαχίες,
κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς. “Κυβερνησιμότητα” σε συνθήκες υπερχρέωσης,
βαθιάς ύφεσης, πρωτοφανούς ανεργίας, εξωτερικού δανεισμού υπό καθεστώς διεθνούς
ελέγχου και παγκοσμιοποίησης.
Αυτή είναι που θα αποφασίσει για την τύχη του -αν θα
αναλάβει, σε προβλεπτό χρόνο, τα ηνία της χώρας ή θα παραμείνει ένα μεγάλο ή
μικρότερο κόμμα της αντιπολίτευσης- κι όχι αν θα έλθει πρώτο κόμμα ή αν θα
κυβερνήσει με τη ΔΗΜΑΡ ή το ΚΚΕ. Και το συνέδριό του, που ξεκινά σήμερα, θα
είναι επιτυχές ή όχι από το κατά πόσο θα συμβάλλει, με τις αποφάσεις του, στην
προώθηση αυτού του στόχου.
Σ’ αυτό είναι που πάσχει, βασικά, ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι αν πήρε
τους “κακούς” πασόκους, ενώ πρέπει να πάρει τους “καλούς”. Το πρόβλημά του δεν
είναι να κερδίσει ψηφοφόρους χωρίς να χάσει το ριζοσπαστισμό του, αλλά να
αναδείξει στην κοινωνία ικανά και αξιόλογα στελέχη που να μπορούν να τα
εμπιστευθούν οι πολίτες ως σηματωρούς μιας άλλης πορείας. Είναι τυχαίο άραγε
που ενώ στις δημοσκοπήσεις είναι ψηλά εν τούτοις στις εκλογές για σωματεία,
συλλόγους και μαζικές οργανώσεις τα ποσοστά του είναι δυσανάλογα χαμηλά;
Αυτό είναι το έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό αυτό είναι το
στοίχημα που πρέπει να κερδίσει: η κυβερνησιμότητα, αντάμα φυσικά με τον
ριζοσπαστισμό. Δεν αρκεί να μιλάς για μια διαφορετική πορεία της χώρας, πρέπει
να μπορείς και να την εγγυηθείς. Δεν φτάνει να επαγγέλεσαι καλύτερες μέρες,
πρέπει να αποδεικνύεις ότι μπορείς και να τις πραγματώσεις. Δεν είναι αρκετό να
καταγγέλλεις το “σύστημα” πρέπει και να πείθεις ότι μπορείς να το
αντικαταστήσεις με ένα άλλο πιο “ενάρετο” και τελεσφόρο.
Μόνον έτσι μπορεί να υπάρξει, ως πόλος εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ
και να κυβερνήσει η Αριστερά. Διαφορετικά στο επόμενο συνέδριό τους θα
γκρινιάζουν, θα προσπαθούν να εξηγήσουν τι έκαναν λάθος και θα κατηγορεί ο ένας
τον άλλο…
