Τέλος στην ταλαιπωρία των ενέσεων ινσουλίνης για τους πάσχοντες από διαβήτη τύπου 1, που είναι γνωστός και ως νεανικός διαβήτης, φιλοδοξούν να δώσουν οι επιστήμονες.
Της Νικολέττας Μπούκα
Χρησιμοποιώντας ως «όπλο» τους τη νανοτεχνολογία, επιχειρούν να δημιουργήσουν μία νανοκάψουλα, στην οποία θα τοποθετούν ιστό από το πάγκρεας υγιούς δότη.
Στη συνέχεια, η νανοκάψουλα θα μεταμοσχεύεται στο ήπαρ του διαβητικού και θα παράγει ινσουλίνη, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να την απορρίψει ο οργανισμός. Μάλιστα, εάν οι έρευνες αυτές, που βρίσκονται ακόμη σε αρχικό στάδιο, δώσουν ικανοποιητικά αποτελέσματα, τότε δεν αποκλείεται στα επόμενα δέκα χρόνια, να φτάσουμε ακόμη και στη θεραπεία του διαβήτη τύπου 1.
Τις επισημάνσεις αυτές έκανε χθες η επικεφαλής της ομάδας νανοϊατρικής του Εργαστηρίου Νανοτεχνολογίας του Μιλάνου, Silke Krol, μιλώντας σε δημοσιογράφους στο πλαίσιο του διεθνούς συνεδρίου Nanotechnology 2013, που πραγματοποιείται στην Θεσσαλονίκη.
«Ο διαβήτης τύπου 1 εμφανίζεται σε μικρή ηλικία και είναι αναγκαίες οι ενέσεις ινσουλίνης. Πρόκειται για ένα αυτοάνοσο νόσημα. Αυτό σημαίνει ότι ο οργανισμός επιτίθεται στο πάγκρεας, θεωρώντας το ξένο σώμα και το καταστρέφει. Αποτέλεσμα είναι ο κατεστραμμένος παγκρεατικός ιστός να μην παράγει ινσουλίνη», τόνισε η κ. Krol.
Παράλληλα, εξήγησε ότι στόχος του Εργαστηρίου Νανοτεχνολογίας του Μιλάνου είναι η λήψη νησίδων του Langerhans από υγιή δότη, δηλαδή υγιούς παγκρεατικού ιστού, ο οποίος θα τοποθετηθεί μέσα σε μία νανοκάψουλα και στη συνέχεια θα μεταμοσχευτεί στο ήπαρ ή στο πάγκρεας ενός ατόμου με νεανικό διαβήτη και θα αρχίσει να παράγει ινσουλίνη.
«Τα υλικά από τα οποία είναι κατασκευασμένη η νανοκάψουλα είναι πολυμερικά. Επίσης, το πλεονέκτημα που έχει είναι ότι το περίβλημά της είναι τόσο λεπτό, που η μεταφορά των ουσιών και η παραγωγή της ινσουλίνης γίνεται απολύτως φυσιολογικά, σαν να μην υπάρχει η νανοκάψουλα», επισήμανε η κ. Krol και πρόσθεσε ότι «επιπλέον οι νησίδες του παγκρέατος είναι ‘καμουφλαρισμένες’ χάρη στη νανοκάψουλα, οπότε ο οργανισμός δεν τις αναγνωρίζει ως ξένο σώμα και δεν τις καταστρέφει».
ΝΑΝΟΣΩΜΑΤΙΔΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ
Εκτός από τον διαβήτη τύπου 1, όμως, στόχος των επιστημόνων του Εργαστηρίου Νανοτεχνολογίας του Μιλάνου είναι και η χρήση νανοσωματιδίων για τη θεραπεία νευροεκφυλιστικών παθήσεων, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ και η νόσος του Πάρκινσον.
«Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε ένα νανοσωματίδιο που θα είναι το φάρμακο που θα περάσει τον φραγμό του εγκεφάλου και θα πάει σε περιοχές με πρώιμες βλάβες, για τις οποίες ευθύνεται η αυξημένη εναπόθεση πρωτεϊνών. Γνωρίζουμε ότι οι νευροεκφυλιστικές νόσοι ξεκινούν από αλλαγές στη δομή της πρωτεΐνης και στη συγκέντρωση πρωτεϊνών στον εγκέφαλο. Για παράδειγμα, στη νόσο Αλτσχάιμερ η αρχική βλάβη είναι η αλλαγή της μορφής της πρωτεΐνης και η συσσώρευση πρωτεϊνών που δημιουργούν τις πλάκες του β αμυλοειδούς», είπε η κ. Krol.
Παράλληλα, τόνισε ότι «χρησιμοποιώντας νανοσωματίδια χρυσού 15 νανομέτρων, τα οποία είναι επικαλυμμένα με βιομόρια, αποσπούμε αυτές τις πλάκες από τον εγκέφαλο. Δηλαδή εμποδίζουμε στη συσσώρευση των πρωτεϊνών που δημιουργούν τη βλάβη στον εγκέφαλο. Τα νανοσωματίδια χρυσού διέρχονται τον εγκεφαλικό φραγμό μεταφέροντας μεγάλη ποσότητα φαρμάκου σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου χωρίς να είναι τοξικά».
Μακροχρόνιες μελέτες που έγιναν σε ποντίκια και κουνέλια έδειξαν ότι τα επικαλυμμένα νανοσωματίδια χρυσού μπορούν να καθυστερήσουν την εμφάνιση των νευροεκφυλιστικών παθήσεων, αλλά όχι και να τις θεραπεύσουν.
