Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Πλην όμως η χώρα εξακολουθεί να εξαρτάται από τις δάνειες δυνάμεις και παρ’ όλα αυτά η ανοησία και ο πολιτικός καιροσκοπισμός περισσεύει.
Και τυφλώνει.
Και, υπό κανονικές συνθήκες, οδηγεί στην αυτογελοιοποίηση και στη συντριβή.
Αλλά επειδή οι συνθήκες δεν είναι κανονικές, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος – μέχρι που να γίνει αντιληπτό με ακόμη οδυνηρότερο τρόπο το «επόμενο λάθος» - να οδηγηθούμε σε χάος εντός και εκτός κοινοβουλίου.
Εντός κοινοβουλίου, το χάος είναι γεγονός. Προχθές ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να καταθέσει πρόταση για ονομαστική ψηφοφορία και αφού την κατέθεσε… θυμήθηκε ότι κάτι παρέλειψε!
Κατόπιν τούτου, αντί να συνεννοηθούν με το προεδρείο και να συγκεντρώσουν νέες υπογραφές για το άρθρο που ξέχασαν, η βουλευτής Ζωή Κωνσταντοπούλου πήγε σινάμενη κουνάμενη και σε μια στιγμή που ο προεδρεύων κ. Μαρκογιαννάκης ήταν απασχολημένος, υφήρπασε στα μουλωχτά το έγγραφο (που από την στιγμή που κατατίθεται περιέρχεται στην κτήση του προεδρείου), το πήγε μέχρι το έδρανό της και άρχισε να… εργάζεται επί του κειμένου – προφανώς νομίζοντας ότι βρίσκεται στη Βίλα Αμαλία!
Όταν αυτό έγινε αντιληπτό και το προεδρείο ζήτησε να επιστρέψει αμέσως το έγγραφο στη θέση του, εκείνη, περιφρονώντας τον πρόεδρο, συνέχισε να κρατά το έγγραφο μέσα σε ένα γενικό πανδαιμόνιο.
Όταν πια κατάλαβε πως αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί, ούτε να περάσει, συνέχισε να μην επιστρέφει το έγγραφο και κραδαίνοντάς το από τη θέση της, έλεγε και ξανάλεγε: «Εδώ είναι, εδώ είναι!» - υπονοώντας προφανώς ότι ο Μαρκογιαννάκης έπρεπε να κατέβει από τη θέση του και να το πάρει ο ίδιος!
Ήταν η μέρα που οι θαμώνες της Βίλας Αμαλία είχαν επανακαταλάβει – και επανεκδιωχθεί – από το ιστορικό κτίριο, ενώ άλλοι είχαν προβεί σε κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ.
Μέσα στη Βουλή, ένας άλλος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (Διαμαντόπουλος), υπερασπιζόταν τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, διαμαρτυρόταν για την εκκένωση της Βίλας Μαρία Κάλλας και υποστήριζε πως πρόκειται πράγματι για… πολιτιστικά κέντρα.
Ήταν η μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ «καταδίκαζε» την κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ, αλλά την ίδια στιγμή την αποκαλούσε «συμβολική», ουσιαστικά υιοθετώντας τη.
Ήταν η μέρα που πληροφορούμεθα πως το περίφημο στικάκι με την περίφημη Λίστα Λαγκάρντ είχε «πειραχτεί» τον Ιούλιο του 2011 σε ένα «κρίσιμο» και ύποπτο από πλευράς κινήτρων και εκτέλεσης του σχεδίου μεσοδιάστημα.
Ήταν η μέρα που οι Ανεξάρτητοι Έλληνες κατέθεταν από κοινού την πρότασή τους με τη Χρυσή Αυγή, αποδεικνύοντας πως ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός δεν έχει ούτε φραγμούς, ούτε όρια.
Όταν όλοι είχαν πλειοδοτήσει σε ονόματα, αποκαλύφθηκε πως η λίστα αλλοιώθηκε σε «περίεργη» στιγμή.
Είχαν, όμως, προλάβει να βγάλουν απόφαση, αποκαλύπτοντας τα ταπεινά πολιτικά τους κίνητρα.
Αυτοί οι άνθρωποι διατείνονται πως μπορούν να κυβερνήσουν και να βγάλουν τη χώρα από τα αδιέξοδα.
Συμμαχούν με το διάβολο, είναι ανίκανοι να ετοιμάσουν μια πρόταση για ονομαστική ψηφοφορία, προκαλούν συνεχώς επεισόδια και ένταση, κάνουν το παν για να επικρατήσει και πάλι το χάος στη χώρα.
Όμηροι οι μεν των συνιστωσών τους και οι δε των φιλοδοξιών τους, πλέκουν ένα δίχτυ ψεύδους και ψευδοπροστασίας γύρω από τον λαό.
Φυσικά, αν ρωτήσεις τους οπαδούς τους, θα σου πουν πως δεν τους νοιάζει, πως αυτοί δεν κινδυνεύουν.
Λάθος! Όλοι κινδυνεύουν από τους φιλόδοξους, τους παράφρονες και τους εξουσιομανείς.
Και αυτό το έχουν ζήσει στο πετσί τους όλοι οι λαοί που έζησαν την τραγωδία του ολοκληρωτισμού.
Εκτός αν και αυτός (ο ολοκληρωτισμός) είναι… συμβολικός!
