Η κρίση της οικονομίας έχει περάσει για τα καλά στην κοινωνία. Θα έλεγα μάλιστα ότι η κοινωνική κρίση και η κρίση αξιών μας οδήγησε στα καταστροφικά και ολέθρια οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ωστόσο ο καθένας μας έχει και μια οικογένεια. Με κανένα τρόπο δεν επιτρέπεται να μεταφέρουμε τα προβλήματα και τις αγωνίες της καθημερινότητάς μας στο σπίτι. Ειδικά όταν υπάρχουν μικρά παιδιά.
Το άγχος, ο συνεχής αγώνας για επιβίωση, η διατήρηση της θέσης εργασίας μας και χίλια δυο άλλα ζητήματα μας απασχολούν και βασανίζουν το μυαλό μας. Όταν όμως γυρίζουμε στην εστία μας και ένα, δύο ή και περισσότερα ζευγάρια ματάκια μας κοιτάνε με προσμονή, χειλάκια μας χαμογελούν και χεράκια απλώνονται να μας αγκαλιάσουν, ε τι στο καλό… ξεχάστε τα όλα! Ακόμα κι όταν για κάποιο λόγο γκρινιάζουν ή τσακώνονται μεταξύ τους (άν είναι πάνω από ένα) ή σας ζητούν επίμονα κάτι, δείξτε υπομονή. Το ξέρω πως είναι δύσκολο. Γνωρίζω πως είναι και θέμα χαρακτήρα. Όμως αν μη τι άλλο οφείλουμε να είμαστε προσεχτικοί απέναντι σε ένα παιδί.
Το παιδί μας αντιγράφει. Σε λόγια και αντιδράσεις. Τα μικρότερα παρακολουθούν και παρατηρούν το οτιδήποτε. Ορισμένες φορές μας φέρνουν σε αμηχανία με λεξούλες που εκστομίζουν αλλά και με κινήσεις τους. Άλλες φορές μας εκπλήσουν ευχάριστα, άλλες δυσάρεστα. Για όλες όμως τις ενέργειές τους να ξέρετε πως πολύ πιθανόν εμείς είμαστε υπεύθυνοι. Είτε με τη συμπεριφορά μας απέναντί τους (ή σε τρίτους και αυτά είναι μπροστά) είτε με τα ερεθίσματα που τους δίνουμε και τις δραστηριότητες με τις οποίες τα απασχολούμε. Ένα παραμύθι το βράδυ, μια κοινή ενασχόληση (για τα μικρότερα) ή μια αθλητική δραστηριότητα με ταυτόχρονη την παρουσία μας (για τα μεγαλύτερα) τονώνει τη σχέση γονέων-παιδιών.
Ο παππούς και η γιαγιά είναι μεγάλο κεφάλαιο για τα βλαστάρια μας. Πηγή έμπνευσης, ασφάλειας και δημιουργίας. Μια σχέση αμφίδρομη για εγγόνια και παππούδες/γιαγιάδες. Όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη σχέση πατέρα και μάνας με την κόρη και τον γιο. Τη μανούλα και τον μπαμπάκα!
Ο χρόνος είναι πολύτιμος για όλους μας. Οι καιροί απαιτούν τρέξιμο και εγρήγορση. Τα παιδιά μας όμως μας χρειάζονται όσο τίποτα άλλο, σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Τα αγγελούδια μας δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν το μάρμαρο της εσωστρέφιας και της ματαιοδοξίας μας. Εμείς πρέπει να τους οδηγήσουμε στα πρώτα τους βήματα και να τους δώσουμε τις βάσεις ώστε να χτίσουν το μέλλον τους. Ένα μέλλον δικό τους, χωρίς προαπαιτούμενα και όρια από εμάς!
