ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ δεν αποκαλείται τυχαία GOP, δηλαδή Grand Old Party. Η ιστορική διαδρομή του αποπνέει σεβασμό, ενώ παρά τις συντηρητικές απόψεις που διαχρονικά υποστήριζε, έβρισκε πάντα τον τρόπο να τις μπολιάζει με πινελιές σύγχρονων εξελίξεων ανά εποχή. Και να προσφέρει στις ΗΠΑ έναν πραγματικό σημαντικό Πρόεδρο, με πιο πρόσφατο και ηχηρό παράδειγμα, εκείνον που έληξε ως νικητής τον Ψυχρό Πόλεμο. Τον Ρόναλντ Ρέηγκαν. Για τις προεδρίες των δυο Μπους, ας το αφήσουμε καλύτερα.
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ δεν αποκαλείται τυχαία GOP, δηλαδή Grand Old Party. Η ιστορική διαδρομή του αποπνέει σεβασμό, ενώ παρά τις συντηρητικές απόψεις που διαχρονικά υποστήριζε, έβρισκε πάντα τον τρόπο να τις μπολιάζει με πινελιές σύγχρονων εξελίξεων ανά εποχή. Και να προσφέρει στις ΗΠΑ έναν πραγματικό σημαντικό Πρόεδρο, με πιο πρόσφατο και ηχηρό παράδειγμα, εκείνον που έληξε ως νικητής τον Ψυχρό Πόλεμο. Τον Ρόναλντ Ρέηγκαν. Για τις προεδρίες των δυο Μπους, ας το αφήσουμε καλύτερα.
Δυστυχώς για τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Ρεπουμπλικανοί δεν είναι σήμερα εκείνο το κόμμα. Έχουν παραδοθεί στις υστερικές δοξασίες του Tea Party, με αποτέλεσμα να αγκαλιάσουν μια ατζέντα υπερ-συντηρητισμού, που θα έκανε ακόμη και όσους έζησαν ως ηγέτες τον Ψυχρό Πόλεμο, να αισθάνονται άβολα.
Κάπως έτσι, ο Μπαράκ Ομπάμα και οι Δημοκρατικοί εμφανίζονται ως η μόνη σοβαρή και αξιόπιστη λύση για τις ΗΠΑ, δηλαδή για την τελευταία εναπομείνασα υπερδύναμη του πλανήτη, έστω πριν από την οικονομική κρίση. Μια εξέλιξη διόλου κολακευτική για τη Δημοκρατία και την επιβίωσή της.
Το Tea Party, ως ακραία έκφραση συντηρητισμού και πάθους για τον λαϊκισμό, δεν συναντάται φυσικά μονάχα στα… πολύ δεξιά της αμερικανικής πολιτικής. Μπορεί να βρει κανείς κόμματα και πολιτικούς φορείς με τη νοοτροπία του Τea Party, σε πολλές άλλες χώρες. Και μάλιστα, σε ιδεολογικά ετερογενείς περιοχές.
Στην Ελλάδα του 2012, το Tea Party της χώρας είναι ο… ΣΥΡΙΖΑ. Το διαπιστώνει αυτό κανείς ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα και τα υπόλοιπα κορυφαία στελέχη να επιδίδονται σε ρεσιτάλ ρητορικής υστερίας. Μια ωδή στον λαϊκισμό, που φυσικά έχουμε ξαναζήσει στην Ελλάδα στα χρόνια της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, θα περίμενε ωστόσο κανείς να έχει μπει στο χρονοντούλαπο.
Οι αναφορές στην Αργεντινή, στην Ελλάδα της δραχμής, οι απειλές για… πεζοδρόμιο, με κοινωνική έκρηξη και κινητοποιήσεις που θα σταματήσουν κάθε προσπάθεια αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, καταδικάζοντας τη χώρα στο τέλμα και την αδράνεια, ειδικά τη στιγμή που η Ευρώπη και… ο Ντράγκι δείχνουν αποφασισμένοι να βγουν από το δικό τους αδιέξοδο, είναι επιεικώς αυτοκαταστροφικές.
Είναι εθνικά επιζήμιες. Επικίνδυνες. Βγαλμένες από μια άλλη εποχή, που όλοι θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω. Ιδέες από «κατεψυγμένα» μυαλά, λες και ακους τον… νοσταλγό του Ψυχρού Πολέμου Μιτ Ρόμνεϊ, και τους πιο διαπρεπείς εκπροσώπους του Tea Party.
Εκείνους που, για να μην ξεχνιόμαστε, λίγο έλειψε να οδηγήσουν το περσινό καλοκαίρι την οικονομία των ΗΠΑ στη χρεοκοπία, όταν δεν δέχονταν την επέκταση του ορίου δανεισμού, που ζητούσε ο Μπαράκ Ομπάμα. Στις ΗΠΑ, οι δυνάμεις του λαϊκισμού και εραστές της χρεοκοπίας, απέτυχαν. Στην Ελλάδα δεν θα έχουν διαφορετική τύχη. Στο χέρι μας είναι…
