ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Μια Αμερικανική παροιμία λέει ότι: «Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Θα σας στεναχωρήσω αλλά επειδή είμαστε «πελάτες» δεν σημαίνει ότι έχουμε πάντα δίκιο. Λένε ότι, πριν πουλήσεις το φάρμακο-στην προκειμένη περίπτωση το πακέτο με τα μέτρα- πρέπει να πουλήσεις την αρρώστια. Εμείς όμως φροντίσαμε να γίνουμε ασθενείς πριν ακόμα αγοράσουμε το φάρμακο και την αρρώστια.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια, πριν ακόμα μας βρουν αδύναμους και μας πουλήσουν το μνημόνιο, αγοράσαμε μεγάλες ποσότητες αρρώστιας. Ότι κυκλοφορούσε στο δημόσιο, και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, το πουλούσαν κι εμείς τρέχαμε να το αγοράσουμε. Από μια θέση σε προβληματική μέχρι μια σύμβαση ελπίδας σε κάποια ΔΕΚΟ. Για όλα αυτά που σήμερα κατηγορούμε όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, εμείς όλοι ήμασταν οι καλύτεροι «πελάτες». Αυτοί πουλούσαν κι εμείς αγοράζαμε. Και στις περιόδους των εκπτώσεων, δηλαδή πριν και μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, γινόταν το μεγάλο ξεπούλημα.
Κανείς όμως δεν έδινε σημασία σε μια λεπτομέρεια, την οποία βεβαίως γνώριζαν πολύ καλά αυτοί που πουλούσαν. Ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν αναπόφευκτα ο λογαριασμός, τον οποίον θα πληρώναμε όλοι, αναξάρτητα από τις αγορές που είχε κάνει, η δεν είχε κάνει, ο καθένας από μας. Όπως κανείς δεν φανταζόταν ότι, με τόσες ποσότητες αρρώστιας που είχαμε αγοράσει όλα αυτά τα χρόνια, μαζί με τον λογαριασμό θα μας πουλούσαν και αντίστοιχες ποσότητες φαρμάκων. Μετά, όπως ήταν φυσικό, ήρθε και η συνταγή η οποία αποδείχθηκε λάθος. Τα υπόλοιπα τα παρακολουθούμε διασωληνωμένοι στην εντατική. Η αρρώστια επιδεινώθηκε και τώρα, όλοι εμείς οι «πελάτες», επικαλούμενοι την Αμερικανική παροιμία φωνάζουμε ότι νόμος είναι το δίκιο του πελάτη. Όμως ο «πελάτης», στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχει δίκιο.
