ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Αν θέλουμε να είμαστε πολύ συγκεκριμένοι και ακριβείς, η σημερινή βαριά ήττα των διεθνών κερδοσκόπων, που μέχρι και την τελευταία στιγμή συνέχιζαν να ποντάρουν στην προοπτική να λυγίσει ο Μάριο Ντράγκι, και η αναμενόμενη παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη δευτερογενή αγορά ομολόγων να μην ακουστεί όσο… εκκωφαντικά φοβόντουσαν, αποτελεί το δεύτερο τόσο ηχηρό χτύπημα.
Είχε προηγηθεί η απόφαση του Ζαν-Κλοντ Τρισέ να στηρίξει τα ελληνικά ομόλογα, μετά τη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών τον Ιούλιο του 2011, και την προοπτική «κουρέματος» του χρέους της Αθήνας. Τότε όμως, η συγκεκριμένη παρέμβαση δεν είχε συνέχεια, αλλά μάλλον ανατράπηκε στην πράξη, με αποτέλεσμα η κρίση χρέους της Αθήνας να μολύνει τη Λισσαβόνα, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη.
Με την απόφαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να δεχθεί, σχεδόν ομόφωνα, το σχέδιο του Μάριο Ντράγκι για απεριόριστη αγορά ομολόγων κρατών που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα στη δευτερογενή αγορά, η Φρανκφούρτη έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στις αγορές και τους κερδοσκόπους, ότι το ευρώ δεν θα αφεθεί στην τύχη του. Ότι η ευρωζώνη δεν θα καταρρεύσει.
Η απόφαση έχει φυσικά και τις «γκρίζες» ζώνες της. Μπορεί ο Μάριο Ντράγκι να μην αποκάλυψε ποιο ήταν το μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ που διαφώνησε, όλοι ωστόσο κοίταξαν προς την πλευρά του προέδρου της Bundesbank, Γενς Βάιντμαν. Με τη διαφωνία αυτή να έχει πολιτική σημειολογία, και να μπορεί στο μέλλον να χρησιμοποιηθεί ως… τεκμήριο έναντι της γερμανικής κοινωνίας, από την Άνγκελα Μέρκελ. Η οποία φυσικά είχε εκ των προτέρων δώσει τη συγκατάθεσή της στον Μάριο Ντράγκι, ενημερώνοντας σχετικά τον Βάιντμαν για τον… ρόλο που θα έπρεπε να πράξει.
Επιπροσθέτως, ο όρος της τήρησης συγκεκριμένων δεσμεύσεων των χωρών των οποίων τα ομόλογα θα αγοράζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μοιάζει να είναι… φωτογραφία του ελληνικού προβλήματος. Δίνοντας πρόσθετο κίνητρο στην Αθήνα να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις (αλλά και τα επώδυνα μέτρα) που ζητά η τρόικα.
Την ίδια στιγμή, βρισκόμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην αμιγώς πολιτική διαχείριση του προβλήματος της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, καθώς η απόφαση Ντράγκι δεν στηρίχτηκε στην «καλή υγεία» της οικονομίας των χωρών του ευρώ, αλλά στην ανάγκη να στηριχτούν οι «αδύναμοι κρίκοι», ώστε να μην καταρρεύσει συνολικά το οικοδόμημα.
Το γεγονός ότι οι αγορές υποδέχτηκαν με θέρμη και ενθουσιασμό τις αποφάσεις Ντράγκι, δείχνει πόσο επηρεάζει η κρίση της ευρωζώνης την παγκόσμια οικονομική κρίση. Διογκώνοντας τις ευθύνες της… παιδικής χαράς που αυτοπροσδιορίζεται ως πολιτική ηγεσία των Βρυξελλών. Και συνθέτοντας ένα εύλογο ερώτημα: Γιατί αργήσατε τόσο, κύριε Ντράγκι;
