ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Προφανώς και η επιθυμία του Ταγίπ Ερντογάν να μεταπηδήσει στην Προεδρία της Τουρκικής Δημοκρατίας, δεν αποτελεί έκπληξη, ούτε είδηση. Ο άλλοτε δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, κατάφερε την τελευταία δεκαετία να εξελιχτεί στον απόλυτο και αδιαμφισβήτητο κυρίαρχο της τουρκικής πολιτικής ζωής.
Κατάφερε ακόμη να κλείσει στη φυλακή το άλλοτε πανίσχυρο στρατιωτικό κατεστημένο, να νικήσει τις φήμες για την υγεία του, να δρομολογεί την Αναθεώρηση του Συντάγματος, ώστε η πραγματική εξουσία να περάσει στα χέρια του Προέδρου. Και μετά, να γίνει Πρόεδρος ο ίδιος.
Οι… μουσικές καρέκλες βέβαια, θυμίζουν τη στρατηγική που ακολούθησε ο Βλαντιμίρ Πούτιν στη Ρωσία, με τον Ντιμίτρι Μεντβέντεφ να «παρκάρει» προσωρινά στο Κρεμλίνο για μια τετραετία, και στη συνέχεια να αξιοποιείται (και πάλι) ως πρωθυπουργός της Μόσχας.
Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο με το ζευγάρι Ερντογάν-Γκιούλ; Η πολιτική λογική λέει… όχι. Επειδή ο Γκιούλ θεωρεί εαυτόν «συνιδρυτή» του ισλαμικού κόμματος και επομένως συμμέτοχο στην εξουσία που προέκυψε μετά την απόλυτη πολιτική κυριαρχία. Κοινώς, δεν είναι ελεγχόμενος.
Σε αυτή ακριβώς τη διάσταση της προσωπικότητας του σημερινού Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, βρίσκεται και το μελλοντικό πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο Ταγίπ Ερντογάν. Από τη στιγμή που δεν θα μπορεί να «παρκάρει» τον Αμπντουλάχ Γκιούλ στο αξίωμα του πρωθυπουργού, το πιθανότερο είναι ότι θα τον βρει απέναντί του.
