ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Ότι στην ποδοσφαιρική Ελλάδα ζούμε στον μικρόκοσμό μας το ξέρουμε. Ότι είμαστε πίσω σε υποδομές το ξέρουμε. Ότι σε νοοτροπία και σχέδιο υστερούμε είναι γεγονός.
Το ποδόσφαιρο πλέον δεν χωράει συναισθηματισμούς, άγραφους νόμους και ηθικούς κανόνες. Είναι αμειγώς επαγγελματικό. Τόσο για τις ΠΑΕ όσο και για τους ποδοσφαιριστές. Όσο και αν αυτό ορισμένες φορές δεν κατανοείται εύκολα από τους φίλους της κάθε ομάδας.
Την περασμένη ομάδα ο Σωτήρης Νίνης έκανε απαξιωτικές δηλώσεις για το ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν ξένισαν, τόσο, οι αλήθειες για το επίπεδο ανταγωνισμού και την εικόνα που έχει διαμορφωθεί στο εξωτερικό. Αυτά τα ξέραμε. Ο απόλυτος τρόπος όμως με τον οποίο θέλησε να μηδενίσει την ποδοσφαιρική Ελλάδα ήταν απαράδεκτος. Τί πάει να πει ποδόσφαιρο «δεν υπάρχει στην Ελλάδα». Αν δεν υπήρχε, τον ίδιο πως θα τον ανακάλυπταν. Πόσο πολύ πρόλαβε να βελτιωθεί στους 2 μήνες που ππροπονήθηκε στην Πάρμα δηλαδή. Μην τρελαθούμε κιόλας. Ο μικρός θα έπρεπε να εξέφραζε την ευγνωμοσύνη για τη χώρα που τον αγκάλιασε (κατάγεται από την Αλβανία, αν δεν κάνω λάθος) και την ομάδα που τον στήριξε και του έδωσε την ευκαιρία να δείξει και να επεξεργαστεί το ταλέντο του. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί πολύ καλύτερα ή να είχε όντως φύγει νωρίτερα για την Ευρώπη. Ωστόσο δεν θυμάμαι να ήρθε καμία πρόταση που την απέρριψε ο Παναθηναϊκός. Ξεστόμισε βαριές κουβέντες, μεταξύ πολλών άλλων σωστών σκέψεων που εξέφρασε δημόσια, όμως θα μπορούσε να μην είναι τόσο υπερβολικός.
Μια άλλη περίπτωση νεαρού Έλληνα ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στο εξωτερικό και μας απασχόλησε μόλις προχτές, είναι αυτή του Κυριάκου Παπαδόπουλου. Ο νεαρός διεθνής βραβεύτηκε από την ΠΑΕ Ολυμπιακός για την, όποια, προσφορά του στον σύλλογο και χειροκροτήθηκε από τον κόσμο πριν την έναρξη του αγώνα. Πολύ γρήγορα το κλίμα για αυτόν άλλαξε. Οι οπαδοί μιας πρώην ομάδας «δεν δέχονται» ένας παίκτης που έχει αγωνιστεί στο παρελθόν με τη φανέλα της ομάδας τους να προσπαθεί και να επιδεικνύει υπερβάλλοντα ζήλο για την παρούσα ομάδα του. Ειδικά όταν αγωνίζεται εναντίον τους. Μπορεί ο μικρός να «ξέφυγε» λίγο, είναι η αλήθεια, ως προς τη συμπεριφορά του με παίκτες του Ολυμπιακού (τουλάχιστον έτσι μεταφέρθηκε). Είχε κάθε δικαίωμα ωστόσο να διαμαρτυρηθεί για το άδικα ακυρωθέντα γκολ που πέτυχε. Τα συμφέροντά του πλέον συμβαδίζουν με αυτά της Σάλκε. Δεν υπάρχει όμως πουθενά κώδικας συμπεριφοράς για να μετρήσουμε αν τελικά ήταν «πέραν του δέοντος» θρασύς ή προκλητικός για να αντιδράσουν με αυτόν τον τρόπο οι ερυθρόλευκοι της εξέδρας.
Στην Ευρώπη σίγουρα τα πράγματα είναι διαφορετικά σε όλους τους τομείς. Και στο ποδόσφαιρο. Σε οργάνωση, πλάνο, σχεδιασμό, υποδομές, ακαδημίες. Κανείς όμως δεν πρέπει να ξεχνά τις ρίζες του και τα πρώτα του βήματα. Νίνης και Παπαδόπουλος ωφείλουν ένα ευχαριστώ τόσο στην Ελλάδα όσο και στις ελληνικές ομάδες που τους ανέδειξαν. Μέχρι εκεί όμως. Η επαγγελματικότητα του χώρου δεν αφήνει περιθώρια ούτε για ρομαντικούς ούτε για υπερρεαλιστές. Ας είμαστε ρεαλιστές!
