Μια εθνική, κοινωνική αλλά και προσωπική καθημερινότητα που μοιάζει πλέον μονότονα προσανατολισμένη στην οικονομική κρίση και τις συνέπειές της, οδηγεί αναπόφευκτα στο να παραμεριστούν άλλες σημαντικές παράμετροι της ελληνικής αφήγησης. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, την έρευνα που ξεκινούν από τη Δευτέρα οι οικονομικοί Εισαγγελείς για το Μνημόνιο.
Μια έρευνα η οποία δρομολογήθηκε μετά την κατάθεση του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο Παναγιώτη Ρουμελιώτη, σε συνέχεια των σχετικών δηλώσεών του για εκ των προτέρων γνώση του… άσκοπου του Μνημονίου.
Μια έρευνα η οποία εξελίσσεται σε εθνική εκκρεμότητα της χώρας με το μέλλον που έρχεται. Γιατί, όσα προηγήθηκαν την προσφυγής της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, η μη διαπραγμάτευση που συνόδευσε την υπογραφή του καθώς και τις κατά καιρούς επικαιροποιήσεις του, αποτελούν συνισταμένες αγανάκτησης, για μια κοινωνία η οποία απώλεσε προ πολλού τον ανέμελο προσανατολισμό της.
Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων και κομματικών προτιμήσεων, η «όλη κοινωνία» ζητά από το «όλον ΠΑΣΟΚ» την απόδοση… λογαριασμού, για εκείνη την «περίεργη» περίοδο. Και όχι φυσικά μονάχα για ιστορικούς λόγους, ή για παροδική εκτόνωση, με την επιστροφή της μνήμης στη στρατηγική που χάραξαν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, με τη σύμφωνη γνώμη, την ανοχή ή ακόμη και την αδιαφορία του υπόλοιπου ΠΑΣΟΚ.
