Ήταν μια στιγμή που θα μπορούσε να αλλάξει την Ιστορία. Όπως και τόσες άλλες. Μόνο που δεν την άλλαξε. Στις 3ο Ιουνίου του 1934, ο Αδόλφος Χίτλερ δέχεται τη μεγαλύτερη και πιο πολιτική αμφισβήτησή του ως ηγέτης του ναζιστικού κόμματος της Γερμανίας, με τους “αντάρτες” να φαντάζουν μια ανάσα από το να καταφέρουν να τον ανατρέψουν.
Όπως έδειξε η Ιστορία, δεν τα κατάφεραν. Οι δυνάμεις που παρέμειναν πιστές στο πρόσωπο του κακού, που μετά από μερικά χρόνια βύθισε την ανθρωπότητα στο χάος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατάφεραν να επικρατήσουν. Και σε μια εκκαθαριστική επιχείρηση που πραγματοποιήθηκε, και έμεινε γνωστή ως Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, δολοφονήθηκαν 77 στελέχη του ναζιστικού κόμματος, που αμφισβητούσαν τον Αδόλφο Χίτλερ. Ή, σύμφωνα με άλλες ιστορικές μαρτυρίες, μέχρι και 1000.
Αν εκείνο το βράδυ και τα δυο επόμενα, το αίμα είχε χυθεί… αντίστροφα, τίποτα από όσα ακολούθησαν στον πλανήτη, δεν θα είχε ενδεχομένως συμβεί. Με τα “αν”, βεβαίως, δεν γράφεται η Ιστορία. Απλώς την ξαναδιαβάζει κανείς. Με πρόδηλη μελαγχολία.
