Πέρασαν 18 χρόνια από την 15η Ιουνίου του 1994, τότε που η Ελλάδα έγινε πραγματικά φτωχή, όταν σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του Μάνου Χατζηδάκη. Του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, ο οποίος φυσικά ήταν πολλά περισσότερα. Ήταν ένα icon, ένα brand name, που διαφήμιζε την Ελλάδα στα πέρατα της οικουμένης. Σε μια εποχή κατά την οποία η χώρα μας δεν είχε ανοίξει την πόρτα με τους σκελετούς της αυτομαστίγωσης, που ακολούθησε ιδίως από τη διακυβέρνηση Σημίτη και μετά.
Προσωπικός φίλος του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πάντα έναν καίριο λόγο. Που μετουσίωνε σε λόγια και εικόνες, τις πιο ζωηρές και σύνθετες έννοιες. Ένας μεγάλος Έλληνας, που δεν απείχε ποτέ από τον δημόσιο διάλογο. Αλλά αντιθέτως, δεν δίστασε να τα βάλει με τον “αυριανισμό”, το πλέον νοσηρό φαινόμενο εκείνης της εποχής, που δυστυχώς έχει επιζήσει μέχρι τις μέρες μας. Με τη μορφή του δημοσιογραφικού, αλλά και πολιτικού λαϊκισμού.
Θα είχε λοιπόν εξαιρετικό ενδιαφέρον να μας μιλούσε ο Μάνος Χατζιδάκις για τον ΣΥΡΙΖΑ. Για τον Αλέξη Τσίπρα και τις συνιστώσες της Κουμουνδούρου. Για το παλαιό, βαθύ και ιστορικό ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ του “αυριανισμού”, που μετακόμισε χωρίς δεύτερη σκέψη στον ΣΥΡΙΖΑ, μόλις κατάλαβε ότι θα μπορούσε να πιάσει… στασίδι εξουσίας.
Σε κάτι τόσο κρίσιμες και οριακές στιγμές για την πατρίδα, λείπουν τόοσ μεγάλοι Έλληνες. Που με το αποτύπωμα του προσωπικού μεγαλείου τους, θα μπορούσαν να δείξουν τον ορθό δρόμο σε ένα ολόκληρο έθνος. Πάντα με αξιοπρέπεια.
