Οι δυνάμεις του λαϊκισμού, όπως και το βαθύτερο περιεχόμενο του όρου, φαίνεται ότι δεν γνωρίζουν σύνορα. Δεν αφήνουν ασυγκίνητο σχεδόν κανέναν πολιτικό ηγέτη, μπροστά στο δέλεαρ του να κερδίσει ακόμη μια εκλογική αναμέτρηση. Και να ανανεώσει έτσι την παραμονή του στη διαχείριση της νομής της εξουσίας.
Η Άνγκελα Μέρκελ έγινε το τελευταίο σχετικό παράδειγμα που, δεν διαψεύδει αλλά επιβεβαιώνει τον παραπάνω κανόνα. Μιλώντας σε κομματική εκδήλωση του CDU, ξεκαθάρισε ότι δεν θα δεχθεί καμία… διευκόλυνση της Ελλάδας, στην επίτευξη των στόχων του Μνημονίου, και ότι στην περίπτωση που η Αθήνα δεν εκπληρώσει τους όρους που απορρέουν από τις δυο δανειακές συμβάσεις τις οποίες υπέγραψε με την τρόικα, θα οδηγηθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Για εξηγήσεις και… τα περαιτέρω.
Η ομιλία της Γερμανίδας Καγκελαρίου στόχευε φυσικά στο θυμικό της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται, και από την οποία θα ζητήσει ψήφο ανανέωσης της παραμονής της στην εξουσία, σε κάτι περισσότερο από έναν χρόνο από σήμερα, τον Σεπτέμβριο του 2013. Έρχεται μάλιστα σε πλήρη αντίθεση με τη… δεκτικότητα που έδειξε το Βερολίνο, όταν δέχτηκε να χαλαρώσει τους όρους για την Ισπανία, προκειμένου να μην καταρρεύσει η Μαδρίτη, και μαζί της… τα πάντα.
Φυσικά, η Άνγκελα Μέρκελ γνωρίζει καλά ότι δεν μπορεί να μπει ανάχωμα στη θύελλα που έρχεται, μετά την αγανάκτηση και το ξέσπασμα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, απέναντι στην πολιτική λιτότητας την οποία εμπνεύστηκε και επέβαλε το Βερολίνο στο σύνολο της ευρωζώνης, χωρίς όμως και το ίδιο να μπορεί να ανταπεξέλθει πλήρως.
Θέλει ωστόσο να… πέσει μαχόμενη. Έτσι ώστε ακόμη και στην “ήττα” της, να βγει κερδισμένη. Και φυσικά, σκοπεύει, ως το τέλος, να παραμείνει συνεπής με την υπόσχεση-απειλή που είχε δώσει στον Γιώργο Παπανδρέου, όταν η Ελλάδα υπέγραφε το Μνημόνιο: Ότι η χώρα μας θα τιμωρηθεί τόσο σκληρά, ώστε να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Και καμία άλλη χώρα να μην επιδιώξει αντίστοιχη… σωτηρία. Έτσι μεταφράζεται ο λαϊκισμός στα γερμανικά.
