Η είδηση είναι από μόνη της έμπλεη συναισθηματικών παροτρύνσεων… Μεθαύριο Κυριακή 10 Ιουνίου, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας θα διενεργήσει έρανο μεταξύ της ελληνικής ομογένειας, προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα, τα οποία εν συνεχεία θα αποσταλούν στην Ελλάδα, στην προσπάθεια συνδρομής για την αντιμετώπιση των κοινωνικά διαβρωτικών συνεπειών της οικονομικής κρίσης.
Η ομογένεια δείχνει ότι είναι παρούσα και σε αυτή την τόσο δύσκολη για το έθνος στιγμή. Το ίδιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία, στην Αυστραλία και αλλού… θα ήταν μια mainstream προσέγγιση του θέματος. Εδώ που έχουμε φτάσει ωστόσο, καιρός να ξεσκουριάσουμε. Σε ιδέες, προσεγγίσεις και συμπεριφορές.
Η Ελλάδα του σήμερα, μια χώρα σε βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση, δεν έχει ανάγκη από εράνους. Όχι επειδή μας… περισσεύουν τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από τους ομογενείς και από κάθε άλλον ο οποίος συγκινείται στη θέα μιας τρικλίζουσας χώρας με Ιστορία, παρελθόν και δυναμική σαν την Ελλάδα. Αλλά επειδή τέτοιες πρωτοβουλίες έχουν εξαιρετικά πεπερασμένη απήχηση και χρηστικότητα.
Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα δεν είναι έρανος χρημάτων. Αλλά έρανος… ψυχισμού. Χρειαζόμαστε δίπλα μας όσους έχουν την προαίρεση να βρεθούν, όχι για να μας βοηθήσουν να καλύψουμε ακόμη μια “μαύρη τρύπα” του προϋπολογισμού. Αλλά για να μεταφέρουν σε ολόκληρη την υφήλιο, το μήνυμα μιας Ελλάδας που υπάρχει ακόμη. Που δεν το βάζει κάτω. Μιας Ελλάδας που αντιστέκεται.
Το τελευταίο διάστημα, έχουν πολλαπλασιαστεί οι ενδείξεις περί της απρόσωπης βαρβαρότητας με την οποία προσεγγίζουν την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης οι ηγέτες της Ευρώπης. Τα μέλη της λεγόμενης “παιδικής χαράς”, κυρίως η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας. Προσπαθούν να εξαντλήσουν τα όρια της τιμωρίας μιας χώρας, για να παραδειγματίσουν άλλες, εξίσου προβληματικές με εμάς.
Σε αυτή τους την προσπάθεια, αποπροσανατολίζονται. Και χάνουν τη “μεγάλη εικόνα”. Που δεν είναι άλλη από την επανάσταση των συνειδήσεων των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Όπως και της ελληνικής, έστω κι αν ακόμη έχει… σιωπηλά χαρακτηριστικά. Όχι φυσικά για να γκρεμιστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να καταρρεύσει η ευρωζώνη, να επιστρέψει η Ελλάδα στην εθνική απόγνωση της δραχμής, και οι άλλες χώρες στα δικά τους, εξίσου υποτιμημένα νομίσματα.
Αλλά για να αλλάξουμε την Ευρώπη, ενώ παραμένουμε ζωντανά και ζωηρά κύτταρά της. Να κάνουμε ένα βήμα πίσω, απλώς για να πάρουμε καλύτερη φόρα. Για ένα μεγαλύτερο άλμα. Ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, όπως έγκαιρα προσδιόρισε ο Ελύτης.
Όπως άλλωστε είχε πει ο Μαχάτμα Γκάντι… First, they ignore you… Then, they laugh at you… Then, they fight you… Then, you win. Κρατάμε λοιπόν. Και στην κάλπη της 17ης Ιουνίου, δίνουμε τη δική μας, ηχηρή και εκκωφαντική απάντηση, σε όσους θέλουν να σκαρφαλώσει η Ελλάδα… στο βουνό. Μαζί με τις δικές τους αναμνήσεις περασμένου… παρ’ ολίγον μεγαλείου.
