Ο Νοέμβριος του 2012 και ο Σεπτέμβριος του 2013 είναι οι δυο μήνες… φετίχ για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, που ζορίζει τις αντοχές της παγκόσμιας οικονομίας, μην αφήνοντας ανεπηρέαστη ούτε καν μια υπερδύναμη σαν την Αμερική. Πόσο μάλλον, οικονομίες όπως της Ρωσίας, της Κίνας και της Ινδίας.
Τον φετινό Νοέμβριο, κρίνεται το ποιος θα είναι ο ένοικος του Λευκού Οίκου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ενώ τον Σεπτέμβριο του επόμενου έτους, το αν το Βερολίνο θα παραχωρήσει την Καγκελαρία σε κάποιον άλλο ηγέτη, πλην της Άνγκελα Μέρκελ.
Το ιδεώδες σενάριο θα ήταν φυσικά η επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην Προεδρία των ΗΠΑ, και η πολιτική ήττα της Μέρκελ, ώστε να μην μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, παρά μόνο με τη σύμπραξη και των Σοσιαλδημοκρατών. Ακόμη καλύτερα, να μην είναι καν πρώτη, ώστε να αποτελέσει παρελθόν για τη σύγχρονη Ευρώπη.
Ο φετινός Νοέμβριος φυσικά… προηγείται του επόμενου Σεπτεμβρίου. Γι’ αυτό και είναι η πιο κρίσιμη σταθερά της εξίσωσης του μέλλοντός μας. Αν η πραγματικότητα δεν διαψεύσει την προσδοκία, και ο Μπαράκ Ομπάμα επικρατήσει του Μιτ Ρόμνεϊ, μπορεί κανείς να προβλέψει με ασφάλεια ότι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την “παιδική χαρά” της Ευρώπης, κυρίως την πολιτική ηγεσία της Γερμανίας.
Απαλλαγμένος από το άγχος της επανεκλογής, καθώς δεν μπορεί να διεκδικήσει και τρίτη θητεία, και έχοντας αφήσει πίσω του τα απόνερα της κατάρρευσης της Lehman Brothers, τον Σεπτέμβριο του 2008, ο Μπαράκ Ομπάμα θα δίνει αγώνα δρόμου με την υστεροφημία του. Και με την υποχρέωση που αισθάνεται κάθε Αμερικανός Πρόεδρος, να αφήσει τα ταμεία… περισσότερο γεμάτα από όσο τα παρέλαβε. Μια υποχρέωση την οποία εν πολλοίς υπαγορεύουν ως… απαίτηση, οι μεγάλοι χορηγοί των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών. Τα λεγόμενα “μεγάλα συμφέροντα”.
Αν η Ουάσινγκτον αποφασίσει “να τελειώνει” με το Βερολίνο, κανείς δεν θα μπορεί να τη σταματήσει. Πέρα από το φυσικό και αυταπόδεικτο πλεονέκτημα της τελευταίας υπερδύναμης που έμεινε στον πλανήτη, οι ΗΠΑ έχουν τα κατάλληλα “μηχανιστικά” εργαλεία για να στριμώξουν τη Γερμανία. Έχουν τη Fed, που ανά πάσα στιγμή κόβει δολάρια, τα διοχετεύει στην πραγματική οικονομία, ανακυτταρώνει την αγορά εργασίας με νέο ανθρώπινο δυναμικό, αποκαθιστά κλίμα και ψυχολογία εμπιστοσύνης. Και φυσικά, έχουν και τους… Οίκους Αξιολόγησης.
Αυτούς που, στα όρια του αυτοχλευασμού, απειλούν να αφαιρέσουν από τις ΗΠΑ την αξιολόγηση “ΑΑΑ”, την κρίσιμη στιγμή ωστόσο, δεν θα διστάσουν να σταματήσουν να συμπεριφέρονται στη Γερμανία… με το γάντι, όπως συμβαίνει σήμερα.
Επηρεάζοντας μάλιστα καθοριστικά τις αγορές, το πιθανότερο είναι ότι θα ανατρέψουν τη σημερινή διεθνή πραγματικότητα, όπου ο ιδιωτικός τομέας σχεδόν… πληρώνει τη Γερμανία για να δανείσει το Βερολίνο με μηδενικό επιτόκιο. Ένα επιτόκιο που μπορεί να αρχίσει ξαφνικά να ανεβαίνει. Και τότε, το Βερολίνο θα χάσει το χρώμα του.
Οι χθεσινές προτροπές Ομπάμα προς τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να καταλήξουν και να παρουσιάσουν ρεαλιστική λύση για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στη Σύνοδο Κορυφής των G8, το διήμερο 18 και 19 Ιουνίου, προσεγγίστηκαν… και ήταν πολιτικό τελεσίγραφο. Όσες μανούβρες κι αν επιλέξει η Άνγκελα Μέρκελ, στο τέλος μάλλον η ίδια θα ζαλιστεί. Και θα πέσει…
