Στη Γερμανία, ακόμη και την εποχή που αγόραζες αυτοκίνητο με τετρακόσια μάρκα, οι άνθρωποι είχαν ήδη αρχίσει να μοιράζονται το αυτοκίνητο για τις κοντινές και μακρινές μετακινήσεις. Σε μία χώρα όπου ο συνδυασμός προαστιακού, μετρό, τραμ και λεωφορείου σε πηγαίνει παντού και ξεκούραστα, ήδη από τη δεκαετία του '60 οι δήμοι είχαν αρχίσει να δημιουργούν γραφεία που συντονίζουν τις κοινές μετακινήσεις. Σήμερα, τέτοια γραφεία υπάρχουν παντού. Εδώ, περάσαμε από άλλες φάσεις εξέλιξης. Αγοράζουμε όχι το αυτοκίνητο που μας βολεύει αλλά το αυτοκίνητο που θα μπει στο μάτι του γείτονα. Και για να μπούμε για τα καλά στο μάτι του γείτονα, ήμασταν ικανοί να χρεώσουμε δέκα πιστωτικές και να πάρουμε όλα τα χαζοδάνεια του κόσμου. Μετά, είναι αλήθεια, μας έπεφτε κάπως βαρύ να πληρώνουμε ΚΤΕΟ, τέλη κυκλοφορίας, αντικατάσταση καταλύτη, εσχάτως δε και διόδια αλλά αυτή είναι μια άλλη, γραφική και κάπως πικρή νεοελληνική ιστορία.

Εχει και τα καλά της η κρίση. Με κάθε σεβασμό στους ανθρώπους που μένουν χωρίς δουλειά και αισθάνονται επί ξύλου κρεμάμενοι, όλοι οι υπόλοιποι διαπιστώνουμε ότι μπορούσαμε να ζούμε μια χαρά με λιγότερα. Το δεύτερο αυτοκίνητο δεν είναι απαραίτητο, για τα παιδιά υπάρχουν και δημόσια σχολεία, το εξοχικό στη Χαλκιδική που εντέλει χρησιμοποιούμε ένα μήνα το χρόνο είναι περισσότερο μπελάς και λιγότερο χαρά και το καροτσάκι στο σούπερ μάρκετ μπορεί να μην είναι διώροφο. Αλλωστε, στο τέλος της εβδομάδας, τα μισά τα πετάμε. Είναι αλήθεια ότι όλα αυτά τα μαθαίνουμε με κάπως σκληρό τρόπο, αλλά, έστω κι έτσι, είναι κάτι…