Στον Νικολά Σαρκοζί μπορεί να καταλογίσει κανείς πολλά. Περισσότερα φυσικά οι Γάλλοι, και ειδικότερα η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που, πριν από πέντε χρόνια, επένδυσαν στο εκρηκτικό πολιτικό ταπεραμέντο του, προσδοκώντας ότι θα έφερνε μια αύρα δομικής αλλαγής, στη σκουριασμένη Γαλλική Δημοκρατία.
Δεν τα κατάφερε, και γι’ αυτό έχασε από τον Γάλλο… φίλο και υπερασπιστή του Γιώργου Παπανδρέου. Μιας και, υπό φυσιολογικές συνθήκες, η κοινωνία που γέννησε τη Γαλλική Επανάσταση, δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδεχτεί ότι θα κυβερνηθεί από έναν ελλειμματικό πολιτικό, σαν τον Φρανσουά Ολάντ.
Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μεταξύ των εκπροσώπων των συστημικών ΜΜΕ, επικράτησε μια φρενίτιδα αντι-σαρκοζισμού. Ίσως επειδή υπήρξαν πολλοί που, στο πρόσωπο του Φρανσουά Ολάντ, βρήκαν το ισοδύναμο της διαγραφόμενης παταγώδους αποτυχίας του ΠΑΣΟΚ, στις εκλογές της 6ης Μαϊου.
Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο Νικολά Σαρκοζί αποδείχτηκε συνεπής φίλος της Ελλάδας. Το είχε δείξει με την παρουσία του στο πλευρό της κυβέρνησης Καραμανλή, στις πλέον δύσκολες στροφές της περιόδου 2007-2009. Το έδειξε ακόμη πιο έντονα από τη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου συμφώνησε να υποθηκεύσει το μέλλον του τόπου, με την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου.
Σε αντίθεση με τον πολιτικό κυνισμό της Άνγκελα Μέρκελ και της γραφειοκρατίας του Βερολίνου, ο Νικολά Σαρκοζί υποστήριζε σταθερά την Ελλάδα. Μέχρι τη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου… απασφάλισε, με την απειλή δημοψηφίσματος, το οποίο θα μπορούσε να κλονίσει συθέμελα όχι απλώς και μόνο την Ελλάδα, αλλά συνολικά την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι Έλληνες λοιπόν θα θυμόμαστε με νοσταλγία την εποχή Σαρκοζί στο Ελιζέ. Ειδικά αν επιβεβαιωθεί η… κοινή λογική, που προβλέπει ότι ο Φρανσουά Ολάντ θα αποδειχθεί όσο συνηθισμένος και βαρετός φαίνεται.
