Η σημερινή επέτειος θανάτου του Χαρίλαου Φλωράκη, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή το 2005 σε ηλικία 91 ετών, έρχεται… βιαστική να θυμίσει, να συγκρίνει, να σκορπίσει μελαγχολία. Περί ηγετών και «ηγετών».
Ο ιστορικός ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος, ανήκε σε μια ξεχωριστή γενιά ηγετών. Με όραμα και χαρισματική προσωπικότητα. Με ρεαλισμό και γενναιότητα. Με αντίληψη των πραγμάτων και προσαρμοστικότητα. Με ψυχική δύναμη και ανωτερότητα, που τους επέτρεπε να ξεπερνούν τα μικρά και ασήμαντα, ώστε να αξιολογούν σωστά και να ιεραρχούν τις προτεραιότητες. Εθνικές, κοινωνικές, κομματικές και ατομικές.
Βλέποντας την εκλογική εκτόξευση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, που μάλλον δεν… σεργιανίζουν στην προαναφερθείσα γειτονιά χαρακτηριστικών γνωρισμάτων και αυτοπροσδιορισμού, δυσκολεύεται κανείς να μην μελαγχολήσει. Για το που έφτασε η Ελλάδα. Για το πόσα σκαλοπάτια υποχώρησε. Για το πόσο άλλαξε η θεώρηση της πραγματικότητας. Για το… τι χειρότερο μας περιμένει.
