Πολλοί είναι εκείνοι που προσπαθούν να εξηγήσουν πολιτικά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα περισσότεροι είναι όσοι αδυνατούν να καταλάβουν πως ένας συνασπισμός συνιστωσών κατάφερε μέσα σε μερικούς μήνες να εκτοπίσει το ΠΑΣΟΚ και σήμερα να εμφανίζεται ως η γνήσια έκφρασή του.
Για να εξηγηθεί όμως αυτή η ραγδαία αύξηση που καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστή στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό, θα πρέπει με ρεαλισμό να μελετηθούν τα δεδομένα που δημιούργησε η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να διαχειρισθεί τη κρίση. Όλοι επικεντρώθηκαν στην πολιτική πρόταση και δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία στα πρόσωπα γύρω απ’ αυτή.
Απλά πράγματα. Δεν θα υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ αν δεν υπήρχε Αλέξης Τσίπρας. Ένα νέο λαμπερό πρόσωπο απέναντι σε πρόσωπα που καλώς ή κακώς κουβαλάνε αρνητικά φορτία από το παρελθόν. Ένα «προϊόν» που μπαίνει στη κορεσμένη πολιτική «αγορά» και προσφέρει τα πάντα και μάλιστα σε «τιμή» ελκυστικότερη από εκείνα τα «προϊόντα» που ο «καταναλωτής» ψηφοφόρος αγόραζε ακριβότερα χωρίς να του κάνουν τη δουλειά του.
Κάθε εποχή έχει το «προϊόν» που έχει ανάγκη η «αγορά». Μετά τη δικτατορία είχε ανάγκη τον Καραμανλή, που εξασφάλιζε ασφάλεια και σταθερότητα. Αργότερα τον Παπανδρέου που με την παρουσία του άλλαζε τις καταναλωτικές συνήθειες και δημιουργούσε ένα καινούριο καταναλωτικό κοινό. Πολλά χρόνια μετά βρήκε στον Σημίτη την ευμάρεια που δημιουργούσε η «πλαστική» πολιτική. Τώρα είναι η ώρα του Αλέξη Τσίπρα που λέει αυτά που θέλουν ν’ ακούσουν οι «καταναλωτές», σε μια πολιτική «αγορά» που δεν υπάρχει και μαζί της δεν υπάρχουν και τα «προϊόντα» που κυριαρχούσαν πριν από μερικούς μήνες.
Ο Τσίπρας «παίζει» μόνος του. Δεν είναι θέμα Αριστεράς- Δεξιάς. Είναι ότι οι «ανταγωνιστές» δεν προλαβαίνουν να λανσάρουν ένα αντίστοιχο «προϊόν» που θα απευθύνεται στους νέους «καταναλωτές» που δημιούργησε η κρίση.
