Κάποιος θα μπορούσε να τον κατηγορήσει ότι… έχασε το μέτρο. Οι άσπονδοι φίλοι του στην ευρύτερη Αριστερά ωστόσο, μάλλον θα σας διηγηθούν με παραδείγματα την άποψή τους ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη αίσθηση του μέτρου. Για να τη… χάσει τώρα.
Είναι πάντως άλμα προσωπικού αυτοπροσδιορισμού και αυτοπεποίθησης, το να μεταβαίνεις στο Παρίσι, να συναντάσαι με τον πολιτικό (Ζαν-Λικ Μελανσόν) που πριν από μερικές μέρες στήριξε τον Φρανσουά Ολάντ για την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, και ενώπιόν του να αποκαλείς τον διάδοχο του Νικολά Σαρκοζί στο Ελιζέ… Ολαντ-τρέου. Κάνοντας το προφανές λογοπαίγνιο με το επίθετο του Γιώργου Παπανδρέου, με αφορμή το «λεφτά υπάρχουν», την επιτομή των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων από έναν πολιτικό προς τον λαό που τον ψήφισε.
Φυσικά, ο Φρανσουά Ολάντ… πήγαινε γυρεύοντας. Εκείνος, ή μάλλον το επιτελείο του, άφησε στον Αλέξη Τσίπρα ελπίδες για συνάντηση και συνεργασία. Εκείνος, δια τηλεόρασεως, στο προεκλογικό debate με τον Νικολά Σαρκοζί, είχε σπεύσει να υπερασπιστεί τον Γιώργο Παπανδρέου. Μόνος εκείνος. Από όλους τους ηγέτες του κόσμου, αλλά και… τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που θέλουν να ξεχάσουν τον τελευταίο των Παπανδρέου.
Επίσης… φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας παραγνωρίζει την αυτονόητη διαδρομή αναζήτησης της ανθρώπινης σκέψης: Αν ο Ολάντ γίνεται… Ολαντ-ρέου, μήπως ο ίδιος γίνεται… Τσιπρ-αλαβάνος;
