Μετά και τις χθεσινές εξελίξεις, με την κατ’ αρχήν άρνηση του Φώτη Κουβέλη να δεχθεί να συμμετάσχει ή έστω να στηρίξει μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, για να ξεπεράσει η Ελλάδα την κρίσιμη περίοδο του καλοκαιριού, είναι πλέον αυταπόδεικτο ότι η χώρα πληρώνει βαρύ λογαριασμό για το «blame game» της Αριστεράς.
Η παράταξη που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτική και πεφωτισμένη, βρέθηκε μετά τις εκλογές της 6ης Μαϊου με την εξουσία στην… εξώπορτά της. Τόσο ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, όσο και ο Φώτης Κουβέλης με τη Δημοκρατική Αριστερά, θυσιάζουν την προοπτική επιβίωσης του τόπου, προκειμένου να διευκολύνουν και να ενισχύσουν τις πιθανότητες για ένα καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα, όταν στηθούν και πάλι κάλπες στη χώρα.
Οι δυο πλέον ευέλικτες συνιστώσες της Αριστεράς, απέναντι στο θεσμικό και πολλές φορές δογματικό Κομμουνιστικό Κόμμα, επιχειρούν να ενοχοποιήσουν η μια την άλλη, ενώπιον του διαγραφόμενου αδιεξόδου, και των απειλητικών προειδοποιήσεων από τους εταίρους και δανειστές της Ελλάδας, για το πιθανό μέλλον της χώρας σε καθεστώς δραχμής.
Η στάση τους θα πρέπει να κριθεί αυστηρά από την κοινωνία. Και η ετυμηγορία της κρίσης αυτής να αποτυπωθεί στις επόμενες εκλογές. Για να «μετρηθούμε» επιτέλους σε αυτόν τον τόπο. Και να κατανοήσουμε, εγκαίρως και πειστικά το πόσοι είμαστε. Πόσοι θέλουμε. Πόσοι μπορούμε. Κάποιοι προφανώς δεν κατέβηκαν ποτέ από το βουνό…
