Η πολιτική εκτόξευση του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 1997, σαν… αστραπή, όπως περιγράφει και η ομώνυμη δημιουργία του Σταμάτη Σπανουδάκη, ήρθε να εκφράσει μεταξύ άλλων, και ένα διαφορετικό μοντέλο πολιτικής και αξιακής ηθικής.
Ειδικότερα σε σχέση με την τότε κρατούσα αντίληψη περί πολιτικής, όπως εκφραζόταν από τον Κώστα Σημίτη και τα «εξαπτέρυγα» ενός εκσυγχρονισμού, τον οποίο συνάντησε η Ελλάδα την οκταετία 1996-2004, μονάχα στα… λεξικά.
Ή, όπως θα έλεγαν κάποιοι κακεντρεχείς, στη διόγκωση της προσωπικής περιουσίας των ήδη «εχόντων και κατεχόντων». Σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας, σε βάρος του μέλλοντος του τόπου. Με το Μνημόνιο που σαν βαριά σκιά εθνικής μελαγχολίας έχει πέσει πάνω από την Ελλάδα σήμερα, να αποτελεί τη φυσική κατάληξη εκείνης της περιόδου πολιτικού «πλιάτσικου».
Απέναντι στο μοντέλο Σημίτη, το τόσο βλαπτικό και μοιραίο για την περαιτέρω διαμόρφωση ενός εθνικού dna που ήδη είχε βιαίως αλλοιωθεί από το ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Καραμανλής αποτελούσε το αντίπαλο δέος. Γι’ αυτό και ο Κώστας Σημίτης, αλλά και το σύστημα που τον ανέδειξε στην εξουσία, και τον διατήρησε εκεί, κάθε άλλο παρά τα καλύτερα των συναισθημάτων έτρεφαν για τον πρώην πλέον πρωθυπουργό.
Ο Καραμανλής αντιπροσώπευε ό, τι… δεν ήταν ο Σημίτης. Μια αξιακή προσέγγιση πολύ εγγύτερα στα εθνικά ιδανικά που παραδοσιακά κράτησαν την Ελλάδα ενωμένη, ακόμη και σε εποχές ακραίων συγκρούσεων και κρίσεων. Γι’ αυτό και πιθανολογείται ότι έχει βάση ο… αστικός μύθος, περί της φημολογούμενης ρήσης του Κώστα Σημίτη «εγώ δεν χάνω από… αυτόν», με την οποία δικαιολογούσε στους πολιτικούς φίλους του, την απόφαση να παραδώσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου… σε αμπαλάζ, πριν από τις εθνικές εκλογές του 2004. Προκειμένου να αποφύγει την ήττα από τον Κώστα Καραμανλή, η προσωπική δημοφιλία του οποίου υπερέβαινε τα πολιτικά όρια αλλά και τις κοινωνικές εφεδρείες της Νέας Δημοκρατίας.
Για όλους αυτούς τους λόγους, το «σύστημα» που ουσιαστικά σταμάτησε την πρόοδο στην Ελλάδα, δεν συμπάθησε ποτέ τον Κώστα Καραμανλή. Και τον πολέμησε. Όταν έγινε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας… Στις εκλογές του 2000… Ακόμη και όταν κέρδισε τις εκλογές του 2004… Φυσικά στις εκλογές των πυρκαγιών, του 2007. Για να πετύχει την απομάκρυνσή του από την εξουσία, στις εκλογές του 2009. Στις εκλογές του «λεφτά υπάρχουν».
Το «σύστημα» αυτό, πιάστηκε… αδιάβαστο χθες, όταν ο Κώστας Καραμανλής διέκοψε την ηχηρή σιωπή του, των τελευταίων 2,5 ετών, για να προβεί σε μια δημόσια δήλωση αυτονόητης στήριξης της Νέας Δημοκρατίας και του Αντώνη Σαμαρά. Της εθνικής προσπάθειάς τους για την αυτοδυναμία, ως αντίβαρο στην ακυβερνησία, το χάος, την αποσταθεροποίηση του τόπου.
Η επιχειρηματολογία που αναπτύσσει ο Κώστας Καραμανλής αποτελεί «σφαίρα» στην καρδιά των σεναρίων αποσταθεροποίησης. Κάτι που το «σύστημα» δεν μπορεί να αποδεχτεί.
Μικρή σημασία βέβαια έχει. Το «σύστημα» τελειώνει. Τα «παλαιά ΜΜΕ» βρίσκουν τον φυσικό χώρο τους… στο ράφι. Και μαζί τους, όσοι πολιτικοί συνεχίζουν να… στρογγυλεύουν τις σχέσεις μαζί τους. Και να πιστεύουν ότι η κοινωνία δεν παρακολουθεί και δεν καταλαβαίνει.
