Πριν από περίπου ένα μήνα, η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, εμφανιζόταν ως το κόμμα που… λάτρευε η ελληνική κοινωνία. Δημοσκοπικά τουλάχιστον, καθώς όλες οι μετρήσεις την εμφάνιζαν σε θέση δεύτερου κόμματος, πίσω από τη Νέα Δημοκρατία, αρκετά πάνω από το ΠΑΣΟΚ αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς.
Η εκλογή του Ευάγγελου Βενιζέλου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ώθησε το «σύστημα» στο να… παγώσει την προτίμησή του προς τη Δημοκρατική Αριστερά. Έκτοτε, το κόμμα του Φώτη Κουβέλη εμφανίζεται δημοσκοπικά σε σταθερή πτώση, χάνοντας κάθε μήνα μέρος της δύναμής του.
Την ίδια ώρα, το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει, αυξάνοντας οριακά τη συσπείρωσή του, και «πατώντας» πάνω στον περιορισμό των μέχρι πρότινος σημαντικών διαρροών του προς τη Δημοκρατική Αριστερά.
Στο περιθώριο αυτού του πολιτικού «τσαλακώματος» που υφίσταται ο Φώτης Κουβέλης, πληθαίνουν οι φωνές από το ΠΑΣΟΚ κυρίως, που λένε ότι εφόσον δεν υπάρξει αυτοδυναμία, η Δημοκρατική Αριστερά θα πρέπει να συμμετάσχει σε ένα κυβερνητικό σχήμα πολυκομματικής συνεργασίας.
Ο Φώτης Κουβέλης αντιδρά και είναι αρνητικός. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Στην ουσία όμως, έχει ήδη υποχρεωθεί βιαίως σε μια στρατηγική που τον οδηγεί στην πλήρη συνθηκολόγηση. Όσο αρνείται να συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ, δίνοντας την προοπτική νομής της εξουσίας στους ψηφοφόρους του, τόσο οι τελευταίοι θα επιστρέφουν μαζικά στο Κίνημα, από το οποίο και προέρχονται στη συντριπτική πλειοψηφία τους. Ή… θα τους εμφανίζουν οι δημοσκοπήσεις να επιστρέφουν.
Μέχρι να εμφανιστεί η Δημοκρατική Αριστερά με τόσο χαμηλά ποσοστά το βράδυ των εκλογών, ώστε να είναι περίπου υποχρεωμένη να συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ. Προκειμένου να μην… εξαϋλωθεί.
