Ο αυτοπροσδιορισμός της σημερινής πολιτικής ηγεσίας της Ευρώπης ως… παιδικής χαράς, όπως εύστοχα διαπίστωσε προ μερικών μηνών η «Monde», δεν συνεπάγεται και ότι το αντίπαλο πολιτικό δυναμικό της Γηραιάς Ηπείρου προσφέρεται για… ενθουσιώδη υποδοχή και προσδοκία αλλαγών.
Η περίπτωση του Φρανσουά Ολάντ είναι η πλέον χαρακτηριστική. Σχεδόν όλοι έχουν επενδύσει στην προοπτική εκλογής του στο Ελιζέ, προσδοκώντας ότι θα υψώσει σθεναρά το λάβαρο της αλλαγής κατεύθυνσης της οικονομικής πολιτικής που επέβαλε στην ευρωζώνη η Άνγκελα Μέρκελ. Σοβαρά όμως, ποιος πιστεύει πραγματικά ότι ένας πολιτικός με τις δικές του προφανείς ηγετικές υστερήσεις, σε μια χώρα που δεν είναι όσο παρεμβατική θεωρεί η ίδια για τον εαυτό της, μετά την απώλεια των «ΑΑΑ», θα… αντιμιλήσει στο Βερολίνο; Ήδη ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε άρχισε να τον επιπλήττει δημοσίως.
Ακόμη όμως και στην περίπτωση που… γλυτώσουμε από τον Φρανσουά Ολάντ, υπάρχει πάντα ο Εντ Μίλιμπαντ. Ο… λάθος Μίλιμπαντ που ανέλαβε την ηγεσία των Εργατικών της Μεγάλης Βρετανίας, υπό την έννοια ότι ο αδελφός του, Ντέιβιντ, είναι περισσότερο χαρισματικός. Αλλά και ικανός.
Η τελευταία δημοσκόπηση που διενεργήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, δείχνει ότι η πολιτική λιτότητας την οποία εφαρμόζει η κυβέρνηση συνεργασίας Κάμερον-Κλεγκ, άρχισε να έχει αρνητικές επιπτώσεις στη δημοφιλία του «Τόρι Μπλερ». Ο οποίος, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια βρίσκεται κατά 3% πίσω από τον Εντ Μίλιμπαντ. Τον πολιτικό που δεν πείθει κανέναν ότι μπορεί να ηγηθεί της Μεγάλης Βρετανίας. Αντιστοίχως και οι Τόρις βρίσκονται πίσω από τους Εργατικούς, μια εξέλιξη που δεν αποκλείεται να απειλήσει τη μέχρι πρότινος επανεκλογή του κεντροδεξιού Μπόρις Τζόνσον στον Δήμο του Λονδίνου, στις αρχές Μαϊου.
Ο Φρανσουά Ολάντ και ο Εντ Μίλιμπαντ προσωποποιούν μια προσδοκία αλλαγής που… θα μείνει από βενζίνη, στην περίπτωση κατά την οποία αναλάβουν στο μέλλον τα ηνία της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας αντίστοιχα.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς το εξής: Αντί του Ολάντ, η σοσιαλιστική Γαλλία είχε κάποτε στην ηγεσία της έναν οραματιστή σαν τον Λιονέλ Ζοσπέν. Ενώ οι Εργατικοί της Μεγάλης Βρετανίας, όταν ήταν… Νέοι Εργατικοί, βρίσκονταν στα στιβαρά χέρια του Τόνι Μπλερ. Ίσως του τελευταίου χαρισματικού Ευρωπαίου ηγέτη. Τα χειρότερα λοιπόν, είναι μπροστά μας.
