Στην Ελλάδα, όπως είχε πει ο Γεώργιος(και όχι Γιώργος) Παπανδρέου, ευημερούσαν οι αριθμοί και έπασχαν οι άνθρωποι. Μετά που αλλάξαμε και γίναμε… ευρωπαίοι, άρχισαν εκτός των ανθρώπων να πάσχουν και οι αριθμοί. Και τώρα, μερικές εβδομάδες πριν από τις εκλογές, βιώνουμε και το δράμα της ανθρώπινης απόγνωσης.
Ένας συμπολίτης μας, μπροστά στα μάτια εκατοντάδων περαστικών της πολυσύχναστης πλατείας Συντάγματος, μερικές δεκάδες μέτρα από τη Βουλή των Ελλήνων, έβαλε το πιστόλι στο κρόταφο και αυτοκτόνησε. Δεν άντεξε τα χρέη, και τις τύψεις ότι θα τα άφηνε… κληρονομιά στα παιδιά του, και έδωσε τέλος στη ζωή του.
Ένα δράμα, σαν τα χιλιάδες που συμβαίνουν γύρω μας, γράφτηκε με τον πλέον τραγικό επίλογο. Ένας συμπολίτης μας «δραπέτευσε» από την οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνία μας. Μια πραγματικότητα που όλοι έχουμε χρέος να αλλάξουμε. Και για να αλλάξει, πρέπει να πιέσουμε τους πολιτικούς να δουν το πρόβλημα πέρα από τους αριθμούς. Να καταλάβουν ότι το κοινωνικό κόστος δεν έχει «ισοδύναμο» με το οποίο μπορεί να αντισταθμιστεί.
