Η θεωρία της καμένης γης αποτελεί μια από τις πλέον αγαπημένες και διαχρονικές συνήθειες των ανά την υφήλιο πολιτικών ταγών. Και όχι μόνο, καθώς την ασπάζονται με ανάλογης σφοδρότητας σπουδή όσοι αναλαμβάνουν μια θέση ευθύνης, και θεωρούν ότι «ψεκάζοντας» το έργο που έχουν κληρονομήσει από τον προκάτοχό τους, αυτομάτως κερδίζουν οι ίδιοι πόντους μελλοντικής αναγνώρισης του δικού τους έργου. Και σίγουρα, κερδίζουν χρόνο, δηλαδή… ανοχή.
Η Κριστίν Λαγκάρντ δεν αποτελεί την εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα. Προκαλεί ωστόσο μελαγχολία, καθώς θα περίμενε κανείς διαφορετική προσέγγιση από μια θιασώτη του σύγχρονου πολιτικού πραγματισμού, που «ζυγίστηκε» ικανοποιητικά κατά τη διάρκεια της θητείας της στο τιμόνι της γαλλικής οικονομίας, προτού μεταπηδήσει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Φαίνεται ωστόσο ότι τα νερά του Ατλαντικού… είναι κάπως. Και μετά τη μετακίνησή της στη θέση που κατείχε ο Ντομινίκ Στρος-Καν, πριν από το «στιγμιαίο λάθος» του Sofitel, έχει γίνει περισσότερο… πολιτική από όσο πρέπει, και σίγουρα από όσο απαιτεί η διεθνής συγκυρία, λόγω της κρίσης.
Με συνέντευξη που παραχώρησε σε γερμανική εφημερίδα, η Κριστίν Λαγκάρντ δήλωσε πεπεισμένη για την ορθότητα της πολιτικής που ακολουθεί η τρόικα στην Ελλάδα. Όταν μάλιστα ερωτάται για ποιόν λόγο το Ταμείο δεν έδωσε έμφαση στις μεταρρυθμίσεις της Αθήνας, από το Μνημόνιο Ι κιόλας, η απάντησή της είναι προχωρημένα κυνική: «Τότε δεν ήμουν εδώ. Δεν το γνωρίζω».
Φυσικά, η Λαγκάρντ θεωρεί ότι επιρρίπτοντας ευθύνες στον Ντομινίκ Στρος-Καν, θα ξεγλιστρήσει από τη δημόσια κριτική και αμφισβήτηση για τη σημερινή στάση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Κάνει λάθος. Και μάλιστα κάνει λάθος διπλό.
Αφενός επειδή οι σημερινές ευθύνες του ΔΝΤ και συνολικά της τρόικας στην εμβάθυνση της ύφεσης στην ελληνική οικονομία δεν παραγνωρίζονται, δεν παραμερίζονται, δεν παραγράφονται.
Αφετέρου, επειδή πράγματι… φταίει ο Ντομινίκ Στρος-Καν, όχι όμως όπως το εννοεί η Κριστίν Λαγκάρντ. Αν ο Γάλλος πολιτικός δεν είχε παραδοθεί στα προσωπικά πάθη του, θα βρισκόταν ακόμη στη θέση του επικεφαλής του Ταμείου.
Το κυριότερο, θα είχε εξαναγκάσει την Άνγκελα Μέρκελ να ακολουθήσει τον δικό του οδικό χάρτη για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της Ελλάδας, και συνολικά της ευρωζώνης. Που θα κατέληγε σε ξέφωτο υπέρβασης του αδιεξόδου αντί για το… φλερτ με τον τοίχο, στον οποίο πέσαμε. Και εμείς, αλλά και η ευρωζώνη.
