Την 23η Απριλίου του 1998, η πολιτική καρδιά της Ελλάδας σταμάτησε να χτυπά. Γιατί η απώλεια του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήταν μια στιγμή από εκείνες μπροστά στις οποίες η Ιστορία κοντοστέκεται. Και ένα ολόκληρο έθνος θυμάται.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πέτυχε να ενώσει στο πρόσωπο και την ηγετική φυσιογνωμία του Έλληνες από το σύνολο του πολιτικού φάσματος. Όχι με… καθωσπρεπισμούς και άνευρο, στρογγυλοποιημένο πολιτικό λόγο. Αλλά με ρήξεις, συγκρούσεις και ρητορική γεμάτη γωνίες. Που σε υποχρέωναν να ακούσεις όσα έλεγε, και να τα λάβεις σοβαρά υπόψη σου, ακόμη κι αν δεν συμφωνούσες πολιτικά μαζί του.
Σε μια εποχή προχωρημένης πολιτικής κρίσης, σε επίπεδο ηγετικής εκπροσώπησης, ανθρώπινου δυναμικού και εθνικής καθοδήγησης, η Ελλάδα στερείται μια παρουσία σαν και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, περισσότερο από κάθε άλλης ηγετικής φυσιογνωμίας που μπορεί να ανακαλέσει η ιστορική μνήμη του τόπου.
Μπροστά στον οποίο φυσικά, η «παιδική χαρά» της πολιτικής ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα είχε αντικειμενικές δυσκολίες να διατυπώνει αναπάντητα τα διαβρωτικά για το μέλλον του τόπου αιτήματά της.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανήκει στις «once in a lifetime» περιπτώσεις πολιτικών ηγετών, το ιστορικό αποτύπωμα των οποίων υπερβαίνει την εποχή τους, και καθίσταται επίκαιρο για όλες τις γενιές που ακολουθούν.
Με αυτή την προσωπική κληρονομιά, το όνομα του Εθνάρχη θα συνεχίσει να ταξιδεύει στο μέλλον. Και όπως είχε γράψει την επομένη του θανάτου του, ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος που τον γνώριζε καλά, ο εκδότης της αθλητικής εφημερίδας «Φως των Σπορ» Θεόδωρος Νικολαϊδης… «Τον είδε κανείς να πεθαίνει;».
