Ακόμη και τις άγιες μέρες του Πάσχα, όπου υποτίθεται ότι η συνείδηση του καθενός έρχεται σε εξαιρετικά κοντινή απόσταση με την καρδιά και το μυαλό του, η πλειοψηφία των εκπροσώπων του δημοσίου βίου συνεχίζει απτόητη το φλερτ με τον «φαρισαϊσμό».
Με αφορμή την υπόθεση του Άκη Τσοχατζόπουλου, τη σύλληψη, κράτηση και προσαγωγή του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ στον εισαγγελέα, ελάχιστοι είναι εκείνοι που αποτολμούν να μιλήσουν μετά πάσης ειλικρίνειας. Ας το επιχειρήσουμε λοιπόν κι εμείς, διαπιστώνοντας ότι στον ανακριτή δεν προσήλθε ο Άκης Τσοχατζόπουλος, αλλά… το ΠΑΣΟΚ.
Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ σε όλες τις ιστορικές εκδοχές του: Παλαιο-παπανδρεϊκό, εκσυγχρονιστικό, νέο-παπανδρεϊκό, βενιζελικό. Το λεγόμενο «όλον ΠΑΣΟΚ». Τα πολλά ΠΑΣΟΚ που άσκησαν διαχρονικά την εξουσία στην Ελλάδα, αφήνοντας ως μοιραίο αποτύπωμα της διαδρομής τους την ολέθρια συνεισφορά στην προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου. Όχι μια, αλλά δυο φορές. Και έπεται και τρίτη.
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος συνταξίδεψε επί δεκαετίες με όλα σχεδόν τα λεγόμενα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Υπήρξε κεντρικός πρωταγωνιστής των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη. Διεκδίκησε την πρωθυπουργία και την προεδρία του Κινήματος. Έχασε και τις δυο φορές, οριακά, και μετά από πολιτικές «συνωμοσίες», που στόχευαν στη διαιώνιση της παραμονής του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, που κρίθηκε ότι εξυπηρετούσε περισσότερο η εκλογή του Κώστα Σημίτη.
Για όλες τις αποφάσεις για τις οποίες κατηγορείται σήμερα ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ήταν ενήμερες οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ. Και δεν περιοριζόμαστε φυσικά στις θεσμικές συνεδριάσεις του ΚΥΣΕΑ για παράδειγμα.
Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου θα μπορούσε να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ζητήσει έμπρακτη και ειλικρινή συγγνώμη το ΠΑΣΟΚ για τα δεινά που συσσώρευσε στο εθνικό dna, ως εθνική κληρονομιά. Και όχι φυσικά να εμφανίζεται ως… αντικειμενικός σχολιαστής της υπόθεσης.
