Το κύπελλο που κατέκτησε ο Σπύρος Λούης το 1896 τελικώς πουλήθηκε από τον οίκο Κρίστις στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Ο εγγονός του μεγάλου Έλληνα αθλητή, εκείνου που το όνομά του έγινε σύνθημα και πηγή έμπνευσης για αρκετούς στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, αναγκάστηκε να θέσει σε δημοπρασία το κειμήλιο αυτό λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο ίδιος, επί δύο χρόνια ζητούσε από το ελληνικό κράτος να το αγοράσει αντί του ποσού των 100 χιλ ευρώ για να παραμείνει στην ιδιοκτησία του ελληνικού λαού. Κανείς όμως δεν του έδινε σημασία. Ναι, όπως καταλάβατε δεν υπήρχαν λεφτά.
Από το ελληνικό δημόσιο και τους μανδαρίνους που κατά καιρούς εφορμούν και το βεβηλώνουν δεν μπορεί να περιμένει κανείς κάτι περισσότερο.
Περίμενε κάποιος από την «αυτοκράτειρα Γιάννα» όμως να δείξει έστω ενδιαφέρον. Την κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου ασφαλώς. Το πρόσωπο γύρω από το οποίο στήθηκαν οι ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας και το οποίο δούλεψε όσο κανείς άλλος για την επιτυχή τέλεσή τους. Τόση προβολή και αποδοχή σε παγκόσμιο επίπεδο ελάχιστοι Έλληνες έχουν γνωρίσει. Κι όμως μετά το πανηγυράκι των Ολυμπιακών όλοι τους μάζεψαν τις αφίσες, τα τραπέζια, τις καρτέκλες και τις γιρλάντες και πήγαν παρακάτω. Πλήρης αδιαφορία για ένα τόσο σημαντικό γεγονός. Ναι, γιατί είναι σημαντικό, όσο σημαντικό θα ήταν αν συνέβαινε εκείνες τις ημέρες. Το φαντάζεστε; Αν ο εγγονός του Σπύρου Λούη έβγαζε σε δημοπρασία λίγο πριν τους Ολυμπιακούς του 2004 το κύπελλο θα συνωστίζονταν στα πόδια του οι «πρόθυμοι» για να μη χαθεί η εθνική και πολιτιστική μας κληρονομιά. Τώρα όμως εγκατάλειψη και αδιαφορία. Εκτός κι αν δεν την ενημέρωσε την κυρία Αγγελοπούλου κανείς από τους χρυσοπληρωμένους συμβούλους που κουβαλούσε από πίσω της. Τότε…
Για να γλιτώσει την ξεφτίλα το ελληνικό έθνος, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος κατάφερε να κρατήσει το κειμήλιο σε ελληνικά χέρια και μάλιστα με ανακοίνωσή του έκανε γνωστό ότι αναζητά την κατάλληλη προσωρινή θέση για την έκθεσή του στο κοινό. Αργότερα θα εκτίθεται μόνιμα στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, όταν και θα ολοκληρωθεί η κατασκευή του το 2015.
Πάλι καλά που η οικογένεια του Σπύρου Λούη δεν απευθύνθηκε σε κάποιο από τα (πολλά) γραφεία ανταλλαγής κοσμημάτων και ασημικών. Εκεί να δείτε ξεφτίλα…
