Η πολιτική θα έπρεπε να είναι η κατεξοχήν ανθρωποκεντρική εκδήλωση της ανθρώπινης δραστηριότητας. Να βρίσκεται σε πλήρη συνάρτηση, απευθείας επαφή και αλληλοεπίδραση με την κοινωνία στην οποία απευθύνεται, από την οποία προέρχεται και την οποία θα όφειλε να υπηρετεί. Έχοντας ως πρωταρχικό εθνικό στόχο καθημερινότητας, τη διόρθωση του μέλλοντος.
Είναι αλήθεια ότι η σημερινή Ευρώπη στερείται ηγεσιών με όραμα και αξιοσύνη. Πολιτικούς που να μπορούν να εμπνεύσουν και να συναρπάσουν, να προκαλέσουν εξελίξεις, αντί να τις παρακολουθούν απαθείς ή, ακόμη χειρότερα, να τρέχουν ασθμαίνοντας πίσω τους. Γι’ αυτό και ο χαρακτηρισμός της «Monde» περί… παιδικής χαράς, είναι από τους πλέον εύγλωττους που έχουν διαχρονικά ακουστεί για την πολιτική ως πράξη.
Απέναντι σε μια μη πολιτική Ευρώπη, υπάρχει η υπόγεια βοή μιας κοινωνίας στα πρόθυρα της εξέγερσης. Λαών που δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με την πρόδηλη ανεπάρκεια των πολιτικών ηγεσιών τους, και αναζητούν χώρο και χρόνο, για να ξεκινήσουν μια εξέγερση συνείδησης, απέναντι σε εκείνους οι οποίοι απειλούν να αφαιρέσουν από το μέλλον τον χαρακτήρα της ιστορικής συνέχειας που δεν ανατρέπεται.
Οι κοινωνίες αυτές, αναζητούν τη σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Η λογική λέει ότι η σταγόνα αυτή θα είναι το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας το οποίο προωθεί η Γερμανία της Άνγκελα Μέρκελ, και προκάλεσε ήδη την πρώτη εστία εξέγερσης, καθώς η Ιρλανδία θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα, για… να μην το εγκρίνει, όπως δείχνουν όλες οι σχετικές δημοσκοπήσεις σε μια χώρα η οποία, όπως και η Ελλάδα δοκιμάζει τα κοινωνικά, οικονομικά και φυσικά εθνικά όριά της, λόγω του Μνημονίου.
Η αριθμητική εξήγηση της επικείμενης κοινωνικής εξέγερσης που αναμένεται να αποτελέσει την καθημερινότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα χρόνια που έρχονται, μπορεί να… διαβαστεί πιο εύκολα, αν ξανακοιτάξει κανείς τα επίσημα στοιχεία που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα, σχετικά με την «αόρατη απειλή» της ανεργίας.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 κρατών-μελών, οι άνεργοι φτάνουν τα 24,3 εκατομμύρια, ενώ στην ευρωζώνη των 17, ανέρχονται στο ύψος των 16,9 εκατομμυρίων. Στο σύνολο της ευρωζώνης, η ανεργία καλπάζει στα επίπεδα του 10,1%, με το μεγαλύτερο ποσοστό να καταγράφεται στην Ισπανία (23,3%), και να ακολουθούν η Ελλάδα (19,9%), η Πορτογαλία και η Ιρλανδία (από 14,8%).
Δηλαδή, η μεγαλύτερη ανεργία παρατηρείται στις τρεις χώρες στις οποίες η Ευρωπαϊκή Ένωση από κοινού με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επέβαλαν ένα Μνημόνιο κοινωνικής απόγνωσης και οικονομικής ύφεσης, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Καθώς και στην Ισπανία, τη χώρα η οποία δεν έχει ενταχθεί ακόμη στον μηχανισμό στήριξης της τρόικας, επειδή είναι… too big to fall. Και μια ενδεχόμενη πτώση της, θα οδηγούσε σε κατάρρευση ολόκληρο το οικοδόμημα της ευρωζώνης.
Το Μνημόνιο λοιπόν, θα μπορούσε να εξελιχθεί στην απρόσμενη παράμετρο η οποία θα οδηγήσει στην επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι φυσικά στην κατεύθυνση που θα ήθελαν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, και κυρίως του Βερολίνου. Αλλά στην ακριβώς αντίθετη. Στην κατεύθυνση της ανατροπής της συμβατικότητας, της υπέρβασης των ηγεσιών από τις κοινωνίες. Σε μια Ευρώπη των λαών και όχι των αριθμών. Στην Ευρώπη του μέλλοντός μας.
