Επιτέλους! Κάποιος στην Ελλάδα θυμήθηκε εκείνο που πριν από κάθε τι άλλο θα έπρεπε να έχουν στο μυαλό τους οι Ελληνες πολιτικοί, ειδικά τώρα: ότι υπάρχει και η Ουάσιγκτον. Από τις 2 μέχρι τις 4 Απριλίου, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, Δημήτρης Αβραμόπουλος, θα επισκεφθεί την αμερικανική πρωτεύουσα προσκεκλημένος του ομολόγου του Λίο Πανέτα. Η Ελλάδα, χώρα εξίσου ευρωπαϊκή αλλά και ατλαντική, όχι απλώς έχει πολύ στενούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, αλλά, ειδικά αυτή τη στιγμή, έχει και σειρά από σοβαρότατους λόγους να κάνει αυτούς τους δεσμούς ακόμα πιο στενούς και ενεργούς. Κι επιτέλους, στην ελληνική κυβέρνηση, κάποιος πλέον ασχολείται!…
Ειδικά μπροστά σε ενδεχόμενη κρίση με το Ιράν και τη Συρία, η Ουάσιγκτον έχει αυτή την ώρα ισχυρότατους λόγους να θέλει την Ελλάδα ισχυρή, σταθερή και κυρίαρχη, όχι εσωτερικά διαλυμένη. Σε αντίθεση με το Βερολίνο που αδιαφορεί για την εσωτερική σταθερότητα και την εξωτερική ασφάλεια της Ελλάδας – εκτός κι αν είναι να μας πουλήσει υποβρύχια που γέρνουν και άρματα με προβλήματα… –, που συμβάλλει έμπρακτα με τις απαιτήσεις του στη συνεχή απομείωση της αμυνικής ισχύος της χώρας και επιμένει διαρκώς στη συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως εννοιολογική κατηγορία. Αντιθέτως, οι Αμερικανοί μας χαρίζουν άρματα και δεν λένε λέξη στο άκουσμα της θωράκισης της Θράκης με την τάφρο του Εβρου, που πολλές φωνές διαμαρτυρίας ξεσήκωσε στο εσωτερικό της Γερμανίας!
Ηδη, ολόκληρη η Ανατολική Μεσόγειος βρίσκεται ήδη σε διαδικασία αναδιάταξης. Από τη Βόρειο Αφρική, όπου οι μεταβολές υπήρξαν ραγδαίες, μέχρι την υπόθεση της Συρίας ή του Ιράν, τα σημάδια μείζονος γεωπολιτικής μεταβολής είναι απόλυτα ξεκάθαρα. Σε αυτό το περιβάλλον, η σημασία της Ελλάδας αυξάνει μέρα με την ημέρα. Πόσο μάλλον όταν η Τουρκία, επίσης μέρα με την ημέρα, διολισθαίνει σε μια αμφιλεγόμενη θέση και καθίσταται όλο και λιγότερο αξιόπιστη σύμμαχος της Δύσης, ενόψει μάλιστα αυτών των ανακατατάξεων.
Την ίδια στιγμή, μέσα από την ενέργεια, στην Κύπρο, ισορροπίες δεκαετιών έχουν πλήρως ανατραπεί, με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ να έχουν εξασφαλίσει, για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, το άτρωτο της χώρας. Η ενέργεια όμως μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει άμεσα κεντρικό ρόλο και στην ελληνική πραγματικότητα. Πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι το Ισραήλ έχει ήδη ενδιαφερθεί σφόδρα για αντίστοιχες έρευνες στα νότια της Κρήτης: το απόλυτα επιτυχές κυπριακό «μοτίβο» μπορεί άμεσα να αντιγραφεί και στην Ελλάδα.
Η γεωπολιτική σημασία της χώρας μας σήμερα μεγιστοποιείται. Η σταθερότητά της, σε όλα τα επίπεδα, που είναι το κορυφαίο ζητούμενο για την Ελλάδα, είναι πάρα πολύ σημαντική και για τις ΗΠΑ. Ισως γι’ αυτό άλλωστε και από τις αρχές του 2010, η Ουάσιγκτον έχει παρέμβει ανοικτά και πιεστικά περισσότερες από τέσσερις φορές στις προσπάθειες για στήριξη της Ελλάδας, ιδίως μέσω του υπουργού Οικονομικών Τϊμοθι Γκάιτνερ.
Λίγο πριν από τη δημιουργία του «Μηχανισμού Στήριξης», οι ΗΠΑ διαδραμάτισαν κεντρικό ρόλο στη δημιουργία του. Αργότερα, όποτε η Ελληνική κρίση έφτανε στο «κόκκινο» ο Γκάιτνερ ταξίδευε επί τούτου εσπευσμένα είτε στο Βερολίνο είτε στην Πολωνία – εκεί, στο eurogroup, είχε γίνει η τελευταία του ισχυρή παρέμβαση υπέρ της Ελλάδας, προκαλώντας πολύ μεγάλη ενόχληση στο Βερολίνο.
Η Ουάσιγκτον, ειδικά αυτή την ώρα, έχει ανάγκη από μια Ελλάδα που να στέκεται γερά στα πόδια της. Ακόμα και ένα δευτερεύον για πολλούς αυτή την ώρα ζήτημα, δείχνει το κλίμα: πριν από ελάχιστα χρόνια, οι ΗΠΑ πίεζαν την Ελλάδα να πει ναι στη υπόθεση της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Στη Σύνοδο Κορυφής του Βουκουρεστίου, η κυβέρνηση Καραμανλή, παρά τις πιέσεις, είπε όχι – κι έκανε πολύ καλά. Αλλά πήρε μεγάλο ρίσκο.
Τώρα, μόλις ανακοινώθηκε η αρνητική για την Ελλάδα απόφαση της Χάγης ως προς το θέμα, σε λιγότερο από δύο ώρες, ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Ράσμουνσεν είχε επισήμως δηλώσει ότι η απόφαση δεν επηρεάζει τις αποφάσεις της Συμμαχίας. Ο σκοπιανός πρωθυπουργός επιχείρησε να εκμεταλλευθεί τη Χάγη. Τι κατάφερε; Να του απαντήσει ο Αμερικανός πρέσβης στα Σκόπια ότι χωρίς τη συμφωνία της Ελλάδας πρέπει να ξεχάσει το ΝΑΤΟ. Τα ίδια ξαναείπε προχθές ο ΓΓ. Την ίδια στιγμή, ο Γκρούεφσκι βρήκε μια άλλη «μεγάλη» αγκαλιά ανοιχτή για να πει τον πόνο του: έγινε ξαφνικά δεκτός με τιμές στο Βερολίνο από την κυρία Μέρκελ…
Πριν γίνει «ευρωατλαντική», η Ελλάδα ήταν «ατλαντική» χώρα. Φυσικά, πολλοί εδώ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να πάψει να είναι: το ίδιο το ΠαΣοΚ, περίπου έχτισε την υπόστασή του πάνω σε αυτή την προσπάθεια. Κοντά δύο γενιές πολιτικών έκαναν καριέρα στη μεγάλη αυτή σπέκουλα.
Όμως, σήμερα, την ώρα που για τρίτη φορά μέσα σε εκατό χρόνια επιχειρείται η βίαιη μετάβαση της Ελλάδας από τη δυτική στη γερμανική σφαίρα επιρροής, η Ελλάδα έχει ανάγκη όσο ποτέ να ενισχύσει τους δεσμούς της με τις ΗΠΑ. Και οι πόρτες είναι ανοικτές.
Αρκεί κάποιοι στην Αθήνα να αντιληφθούν τι πραγματικά συμβαίνει τόσο στη χώρα όσο και γύρω από αυτήν και να αποφασίσουν ότι, επιτέλους, κάτι πρέπει να κάνουν με το μακράν σημαντικότερο «χαρτί» που διαθέτει η χώρα μας, τη γεωπολιτική – και τώρα και ενεργειακή – της σημασία και να το αξιοποιήσουν. Τώρα, όχι αύριο.
Γιατί όπως έλεγε και ο «πρύτανης» της ελληνικής διπλωματίας, ο αείμνηστος πρέσβης Βύρων Θεοδωρόπουλος, τα εθνικά θέματα της Ελλάδας είναι το εξής ένα: οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ… Και αυτή του η αποστροφή, είναι, αυτή τη στιγμή, πιο επίκαιρη παρά ποτέ.
Το άρθρο του Γιώργου Μαλούχου δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα “tovima.gr”, την Πέμπτη 1η Μαρτίου 2012.
