Το ΠΑΣΟΚ βγαίνει βαθιά πληγωμένο από τη σημερινή διαδικασία εκλογής του Ευάγγελου Βενιζέλου στην ηγεσία του. Όχι τόσο σε εσωκομματικό επίπεδο, εκεί άλλωστε η συμμετοχή που επισήμως δίνεται, φαίνεται να έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Αλλά σε επίπεδο κοινωνίας.
Το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να ξαναπιάσει το νήμα με την κοινωνία, ούτε καν με τα εκλογικά στρώματα που παραδοσιακά το στήριζαν. Επέλεξε μια εσωστρεφή διαδικασία, με έναν και μόνο υποψήφιο αρχηγό. Χωρίς εσωκομματικό διάλογο, χωρίς αντιπαράθεση ιδεών. Δεν έγινε απολογισμός πεπραγμένων, και φυσικά η «συγγνώμη» που ζήτησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος φαντάζει «θαμπή», από τη στιγμή που αφορούσε μονάχα τα δυο χρόνια που προηγήθηκαν.
Η θαμπάδα έγκειται σε δυο λόγους. Πρώτον, το βασικό πρόβλημα που «πληρώνει» το ΠΑΣΟΚ αυτή τη διετία, είναι το Μνημόνιο. Το οποίο εξέφρασε ο Γιώργος Παπανδρέου, και σήμερα ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Δεύτερον, η κοινωνία έχει πειστεί, ότι το ΠΑΣΟΚ φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το πώς οδηγήθηκε η Ελλάδα στο Μνημόνιο. Δηλαδή, για τις δεκαετίες διακυβέρνησης που προηγήθηκαν της περιόδου 2009 μέχρι και σήμερα.
Όσο ειλικρινής κι αν είναι λοιπόν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, όσο προικισμένος κι αν εμφανίζεται σε σχέση με τον προκάτοχό του, η κοινωνία θα κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας από το ΠΑΣΟΚ. Θα το τιμωρήσει στις εκλογές που έρχονται, και θα περιμένει να διαπιστώσει αν, από την αντιπολίτευση πλέον, το ΠΑΣΟΚ θα δείξει έμπρακτη πολιτική και ιδεολογική μεταμέλεια.
Γι’ αυτό η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς προβάλλουν ως η μόνη, αυτονόητη επιλογή διακυβέρνησης. Η μόνη λύση εξουσίας που απέμεινε στη χώρα, ως αντίβαρο στο χάος και την ακυβερνησία που θα συνεπαγόταν μια… ανορθογραφία συγκυβέρνησης, που θα κρατούσε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, αντί να το στείλει στο καθαρτήριο της αντιπολίτευσης.
Τα δε επεισόδια και οι αποδοκιμασίες που συνόδευσαν τη σημερινή διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, είναι απλώς το προοίμιο του τι θα ακολουθήσει στις εθνικές εκλογές. Είτε ήταν υποκινούμενα, είτε όχι.
