Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να επιδεικνύεις εκνευριστική αδιαφορία για την πολιτική τύχη και το μέλλον ενός κόμματος, του οποίου ηγήθηκες για οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέσω του οποίου έγινες πρωθυπουργός της Ελλάδας για άλλα τόσα, και του οποίου ακόμη ισχυρίζεσαι ότι υπήρξες συνιδρυτής.
Ο Κώστας Σημίτης βέβαια, δεν αποτυπώθηκε στο ιστορικό υποσυνείδητο των Ελλήνων ως… φανατικός θιασώτης του ΠΑΣΟΚ. Οι συγκυρίες ωστόσο τον έφεραν σε ρόλο πρωταγωνιστή, να αποτελεί τη γέφυρα ανάμεσα στις δυο πιο πρόσφατες γενιές Παπανδρέου. Και τελικά, να διαγράφεται από τον γιο του ηγέτη που… δεν ήθελε να τον βλέπει, παρόλο που του παρέδωσε πακεταρισμένο, με την τόσο προσφιλή για το ΠΑΣΟΚ τακτική της απευθείας ανάθεσης, τα κλειδιά του Κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του. Μαζί, και ένα θαμπό δαχτυλίδι.
Φυσικά, κανείς δεν ξεχνάει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου διέγραψε προ μερικών ετών τον Κώστα Σημίτη. Ένας πρώην πρωθυπουργός και επί σειρά πολλών ετών πρόεδρος ενός κόμματος όμως, δεν διαγράφεται ουσιαστικά ποτέ. Γι’ αυτό και προκαλεί ερωτηματικά και απορίες, η ηχηρή σιωπή του για τα τεκταινόμενα. Ειδικά από τη στιγμή που ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στα χέρια του οποίου περνάει το ΠΑΣΟΚ με την ίδια πρακτική που το παραχώρησε ο Κώστας Σημίτης στον Γιώργο Παπανδρέου, είναι ο πολιτικός τον οποίο προώθησε και στήριξε ο άλλοτε «καταλληλότερος», στη μάχη του 2007.
Πολλοί ισχυρίζονται, και μάλλον δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα, ότι εκείνη η στήριξη που παρείχαν ο Κώστας Σημίτης και τα «ορφανά» του εκσυγχρονισμού στον Ευάγγελο Βενιζέλο, στη μάχη για την ηγεσία μετά την ήττα στις εθνικές εκλογές του 2007, ήταν μοιραία για τον σημερινό πλέον νέο Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Υπό μια έννοια λοιπόν, ενδεχομένως ο Κώστας Σημίτης… αισθάνεται τύψεις. Και γι’ αυτό δεν τοποθετείται δημόσια. Μια άλλη ανάγνωση, προκρίνει ως απάντηση το… πάθημα-μάθημα του Ευάγγελου Βενιζέλου από τη μάχη του 2007, που τον ωθεί σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερες, και κάθε άλλο παρά διακριτικές αποστάσεις από τον Κώστα Σημίτη. Προκειμένου να μην «τσαλακωθεί», τώρα που ξεκινάει το δικό του imperium στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, γνωρίζοντας ότι, για να θυμηθούμε την ιστορική ρήση της Μελίνας Μερκούρη, είναι βέβαιο πλέον ότι το Κίνημα… δεν αρέσει στους Έλληνες.
Υπάρχει φυσικά και η πιο περίπλοκη ανάγνωση της πολιτικής εξαφάνισης του Κώστα Σημίτη. Αυτή «λέει» ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν αισθάνεται καθόλου άνετα με το «νέο ΠΑΣΟΚ», έστω κι αν οι περισσότεροι πρωταγωνιστές του, είναι δικά του «παιδιά». Ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, η Άννα Διαμαντοπούλου.
Αντιθέτως, αισθάνεται πολύ πιο άνετα με τον Λουκά Παπαδήμο, τον Τάσο Γιαννίτση, τον Γκίκα Χαρδούβελη, τον Βασίλη Ράπανο, την ομάδα δηλαδή που ανέλαβε τα ηνία του τόπου μετά τη συγκρότηση της μεταβατικής κυβέρνησης. Με όλους αυτούς, ο Κώστας Σημίτης μιλάει απευθείας. Και οι περισσότεροι τον αναζητούν. Κάτι που δεν συμβαίνει φυσικά με την ελληνική κοινωνία. Οι Έλληνες κάθε άλλο παρά αναζητούν τον Κώστα Σημίτη. Μάλλον… δεν θέλουν να θυμούνται την εποχή της κυριαρχίας του. Γιατί τις ολέθριες συνέπειές της, τις βιώνουμε σήμερα.
