Το όνομα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου ήρθε και πάλι στο προσκήνιο, σε δυο διαφορετικά περιστατικά: Απ’ τη μια βρέθηκε στο στόχαστρο της Εκκλησίας της Ελλάδας, για τα εμπόδια που εγείρει το υπουργείο Περιβάλλοντος, στην προσπάθεια της Αρχιεπισκοπής να υπάρξει επένδυση φωτοβολταϊκών στην Πεντέλη, και απ’ την άλλη λόγω της συζήτησης που κορυφώνεται για τη μετατροπή της Ελλάδας σε… Κουβέιτ, μέσω της αξιοποίησης κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Και τα δυο περιστατικά, ήρθαν να θυμίσουν ότι παρά τον εθνικό συγκλονισμό που έχει υποστεί το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, λόγω της κρίσης χρέους και της απώλειας εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης, οι νηπιακές αλλά χρονίζουσες ασθένειες παραμένουν πάντα μαζί μας.
Είναι δυνατόν να παραμένει υπουργός ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου; Το κατεξοχήν πρόσωπο της κρίσης, περισσότερο εκτεθειμένος τόσο από τον Γιώργο Παπανδρέου όσο και από τον Ευάγγελο Βενιζέλο ο οποίος τον διαδέχτηκε στο υπουργείο Οικονομικών;
Τη στιγμή μάλιστα που δεν είναι εκλεγμένος σε κάποια περιφέρεια, δεν φαντάζει καθόλου πιθανό να συμμετάσχει στην αναμέτρηση που έρχεται, και το όνομά του βρίσκεται στην πρώτη… παράγραφο κάθε αφήγησης του πως οδηγήθηκε η Ελλάδα στο Μνημόνιο, εξαιτίας της αλήστου μνήμης περιγραφής της ελληνικής οικονομίας ως «Τιτανικού», που έδωσε στους διεθνείς κερδοσκόπους την ευκαιρία που αναζητούσαν, για να αρχίσουν να… χορεύουν με τα ελληνικά spreads.
Είναι δυνατόν να διαχειριστεί ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου τη μεγάλη εθνική υπόθεση των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου; Τι εικόνα… αξιοπιστίας δείχνει η χώρα προς τους διεθνείς εταίρους; Αλλά και πόσο συμβατή με την εθνική αναγκαιότητα περί κάθαρσης, εμφανίζεται;
Και επειδή η σημερινή πολιτική ηγεσία του τόπου, δεν έχει δώσει δείγματα γραφής υπερβατικότητας, ώστε να περιμένει κανείς ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα απομακρυνθεί από τη θέση του στο διάστημα που ακολουθεί, τη λύση θα δώσει αυτή τη φορά ο λαός. Με τις εκλογές.
