«Ο κόσμος βασίζεται στη συμμαχία μας», έγραψαν ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Ντέβιντ Κάμερον σε κοινό άρθρο το οποίο υπέγραψαν στην εφημερίδα Washington Post, με αφορμή την επίσκεψη του Βρετανού πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο. Και δεν έχουν άδικο.
Η παραδοσιακή και ιστορικά επιβεβαιωμένη σχέση εγκάρδιας συνεννόησης των δυο μεγάλων χωρών, της… προηγούμενης και της υπερδύναμης που τη διαδέχτηκε, αποτελεί το αντίπαλο δέος στη μίζερη, καχεκτική και μυωπική πολιτική θεώρηση του μέλλοντος από την πλευρά της σημαντικότερης χώρας της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή της Γερμανίας.
Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα η εκτίμηση ότι η διάχυση της κρίσης χρέους της Ελλάδας, και η μετεξέλιξή της σε απειλή διαρκείας για την ίδια την ευρωζώνη, αλλά και ευρύτερα για την παγκόσμια οικονομία, οφείλεται στην προσπάθεια της Γερμανίας να κερδίσει… σπιθαμές γης. Αυτή τη φορά όμως, σε αντίθεση με τους δυο Παγκοσμίους Πολέμους που προκάλεσε το Βερολίνο, η στόχευση δεν είναι γεωγραφική. Είναι οικονομική, και μέσω εκείνης… πολιτική.
Σε μια παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα, στην οποία μετά την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου και τον διαμελισμό της Σοβιετικής Ένωσης, η υπερδύναμη που μπαίνει κάθε φορά απέναντι από τις Ηνωμένες Πολιτείες… αναζητείται, η Γερμανία διεκδικεί σήμερα για τον εαυτό της έναν τέτοιο ρόλο. Στηριζόμενη στην οικονομική αυτοτέλειά της. Και στο γεγονός ότι αποτελεί την αδιαμφισβήτητη ηγέτιδα δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, του οικονομικού μορφώματος που θα μπορούσε δυνητικά να διαδραματίσει ρόλο ατόφιας υπερδύναμης απέναντι στις ΗΠΑ. Προσπερνώντας τη Ρωσία και την Κίνα.
Σε αυτή τη μάχη επιβίωσης για τη χάραξη των «Νέων Συνόρων», η Ελλάδα, και συνολικά η ευρωζώνη πληρώνουν βαρύ τίμημα. Η Ουάσινγκτον από την πλευρά της, παρεμβαίνει μέχρι εκεί που μπορεί, ή μάλλον… μέχρι εκεί που θέλει. Γι’ αυτό είναι κρίσιμος ο ρόλος της Μεγάλης Βρετανίας.
Που στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Κάμερον, έχει έναν χαρισματικό και δημοφιλή ηγέτη, ο αυτοπροσδιορισμός του οποίου κάνει την Άνγκελα Μέρκελ να φαντάζει εξαιρετικά παρωχημένη.
Η Μεγάλη Βρετανία βέβαια δεν ανήκει στην ευρωζώνη. Επειδή δεν θέλει να μοιραστεί… με κανέναν το πανίσχυρο City. Ανήκει ωστόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και μέσω των αρμοδίων θεσμικών οργάνων, η φωνή της ακούγεται. Επομένως, ακούγεται και η φωνή των Ηνωμένων Πολιτειών. Και αυτό φοβάται η Άνγκελα Μέρκελ.
