Το 2004, μετά τις διαδοχικές ήττες του ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές και τις ευρωεκλογές, η αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου άρχισε να σεργιανίζει στην πολιτική καθημερινότητα της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Με τους επικριτές και αμφισβητίες του γιου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ να θυμούνται πολύ πιο έντονα και συχνά, ότι ο Κώστας Σημίτης του παρέδωσε την ηγεσία… πακεταρισμένη και κατ’ απονομή. Σχεδόν με… απευθείας ανάθεση, μια συνηθισμένη για το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ πρακτική.
Εκείνη την περίοδο, ο Νίκος Παπανδρέου, αδελφός του βαλλόμενου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ανέλαβε την πολιτική υπεράσπισή του. Ίσως και ολόκληρης της ιστορικής διαδρομής της οικογένειάς του. Και, χρησιμοποιώντας τη φράση «θαμπό δαχτυλίδι», έθεσε τις βάσεις για τον ετεροπροσδιορισμό των σχέσεων κορυφής στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και της πορείας του Γιώργου Παπανδρέου συνολικά, μέχρι τη νίκη στις εκλογές του 2009, και την… εργασιακή εφεδρεία που ξεκίνησε με την εκδίωξη από την πρωθυπουργία, και ολοκληρώθηκε με την εκπαραθύρωση από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο πέρασε στα χέρια του μεγαλύτερου αμφισβητία του.
Ακούγοντας κανείς τον Ευάγγελο Βενιζέλο, στη συνέντευξη Τύπου της προηγούμενης εβδομάδας, στις δηλώσεις του μετά την εκλογή του το βράδυ της Κυριακής και κυρίως χθες, στην παρθενική ομιλία του ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος που τον εμπιστεύτηκε για αρχηγό του, στη… μονοθεματική διαδικασία της εσωκομματικής κάλπης, δύσκολα μπορεί να αποφύγει το συμπέρασμα ότι η συγγνώμη την οποία άρθρωσε ο νέος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι μια «θαμπή συγγνώμη».
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος επιχειρεί ουσιαστικά να απολογηθεί για τη διετή διακυβέρνηση του τόπου από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Παραβλέποντας και προσπερνώντας τις ιστορικές ευθύνες του ΠΑΣΟΚ για το εθνικό κατρακύλισμα, για τη διαμόρφωση της κουλτούρας, των εξαρτήσεων και του τρόπου ζωής που έφεραν την Ελλάδα στη σημερινή, πολυεπίπεδη χρεοκοπία.
Ο ηττημένος της εσωκομματικής κάλπης του 2007, δεν πιστεύει στην ιστορική ανάγκη κατεδάφισης και επανασύστασης του ΠΑΣΟΚ. Προσπαθεί απλώς να εμφανιστεί ως αποτελεσματικότερος διαχειριστής.
Ακόμη όμως και η «συγγνώμη» για την τελευταία διετία, ακούγεται μακριά από τις πραγματικές ανάγκες και τις προτεραιότητες της κοινωνίας. Η τελευταία αυτή διετία έχει ονοματεπώνυμο και διακριτή πολιτική ταυτότητα. Είναι η διετία του Μνημονίου. Το οποίο έφερε στη χώρα το ΠΑΣΟΚ, υποθηκεύοντας το μέλλον του τόπου, και υπονομεύοντας εκ των προτέρων το έργο των κυβερνήσεων που θα ακολουθήσουν.
Αυτό το Μνημόνιο έχει τρεις βασικούς πρωταγωνιστές. Ο ένας, ο Γιώργος Παπανδρέου, υποχρεώθηκε σε «βίαιη» πολιτική αποστρατεία. Ο δεύτερος, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, βρίσκεται στο επίκεντρο «αναθέματος» ακόμη και από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, ενώ υπάρχει σε εκκρεμότητα η διερεύνηση των ευθυνών του. Ο τρίτος είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος πήρε τη σκυτάλη της παθιασμένης υπεράσπισης του Μνημονίου από το προηγούμενο δίδυμο. Η «συγγνώμη» του, δεν καλύπτει εννοιολογικά το Μνημόνιο. Και αυτό η κοινωνία το αντιλαμβάνεται. Και θα απαντήσει στις εκλογές.
