Ακούγοντας και διαβάζοντας τα διεθνή ΜΜΕ, κυρίως τα αμερικανικά, να κραδαίνουν καταγγελίες περί νοθείας στις προεδρικές εκλογές της Ρωσίας που κατέγραψαν μια εκκωφαντική νίκη για τον Βλαντιμίρ Πούτιν με ποσοστό 64%, δυσκολεύεσαι να συγκρατήσεις την κοινή λογική. Η οποία δίνει λυσσώδη μάχη με την παραμορφωμένη πραγματικότητα, όσων εξακολουθούν να πιστεύουν ότι στην εποχή της ραγδαίας διάχυσης των μηνυμάτων που κομίζει το διαδίκτυο, εκείνοι μπορούν να στήσουν τείχη παραπληροφόρησης και συσκότισης.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η τελευταία υπερδύναμη που γνώρισε ο πλανήτης, τουλάχιστον πριν από την κρίση που ξέσπασε το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers, είναι μια χώρα την οποία… λατρεύεις να απεχθάνεσαι. Δεν μπορείς ωστόσο να μην αναγνωρίσεις πτυχές ενός καθημερινού εθνικού σεναρίου, που βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματική Δημοκρατία, σχεδόν από κάθε άλλο στη σημερινή ανθρωπότητα.
Υπάρχει ωστόσο ένα «αλλά», το οποίο αφορά την πολιτική διαδρομή μέχρι τη διαμόρφωση της σύγχρονης Αμερικής: Ένας λαοπρόβλητος Πρόεδρος, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, δολοφονήθηκε. Ένα αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον Λευκό Οίκο, ο αδελφός του, Ρόμπερτ Κένεντι, δολοφονήθηκε επίσης, προτού προλάβει να επιβεβαιώσει τις μεγάλες προσδοκίες που υπήρχαν για εκείνον, για να αλλάξει τον κόσμο. Ένας κήρυκας της ειρήνης και της κατάργησης των φυλετικών διακρίσεων, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, δολοφονήθηκε επίσης. Ο Ρόναλντ Ρήγκαν, ο Πρόεδρος που έμελλε να τελειώσει ως νικητής τον Ψυχρό Πόλεμο, έπεσε θύμα απόπειρας δολοφονίας. Για να μην θυμηθούμε τη δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν, του Προέδρου που επέβαλε την κατάργηση της δουλείας, και σταμάτησε τον… πεινασμένο Νότο, στον Εμφύλιο.
Όλες αυτές οι δολοφονίες δεν συνιστούσαν αλλοίωση της Ιστορίας; Αλλοίωση της βούλησης της αμερικανικής κοινωνίας; Δεν νόθευσαν τη διαμόρφωση της πορείας των Ηνωμένων Πολιτειών, σχεδόν από ιδρύσεως, μέχρι τις μέρες μας;
Δεν υπήρξαν ιστορικές στιγμές νοθείας, για τις οποίες κανένας ξένος παρατηρητής δεν έσπευσε να προχωρήσει σε δημόσια καταγγελία, όπως συνέβη στις προεδρικές εκλογές της Ρωσίας;
Κι αν υπάρχουν ακόμη ορισμένοι που… προσπερνούν την παραπάνω ηχώ από το ιστορικό παρελθόν, δεν έχουν παρά να ταξιδέψουν τη μνήμη τους στο όχι και τόσο μακρινό 2000. Τότε που ένας υποψήφιος Πρόεδρος, ο Αλ Γκορ, κέρδισε την πλειοψηφία στη λαϊκή ψήφο. Πρόεδρος των ΗΠΑ όμως αναδείχτηκε ο αντίπαλός του, Τζορτζ Μπους ο νεώτερος, επειδή κέρδισε περισσότερους εκλέκτορες. Χάρη στη Φλόριντα, την Πολιτεία στην οποία ήταν Κυβερνήτης ο… αδελφός του, Τζεμπ Μπους. Το αποτέλεσμα έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο, και αν ο Αλ Γκορ δεν έκανε πίσω, μέχρι και σήμερα… δεν θα είχε εκλεγεί Πρόεδρος.
Φυσικά, ο Μπους «εξελέγη» από το Δικαστήριο Πρόεδρος. Και στη συνέχεια, εδραίωσε την ηγεμονία του μέσω της τραγωδίας της 11ης Σεπτεμβρίου, και την έναρξη μιας εποχής σκοταδισμού και φόβου, συνολικά για τον πλανήτη, που αφαίρεσε από την καθημερινότητα των πολιτών το αίσθημα της ασφάλειας.
Όπως είχε πει ο ΜακΛούαν, «το μέσο είναι το μήνυμα». Σημασία λοιπόν έχει ποιος μιλάει για νοθεία. Ή μάλλον… ποιος δεν πρέπει να μιλάει. Για να μην θυμηθούμε τα του οίκου μας, με τη Β’ Αθηνών…
