Μήπως τελικά και ο Λουκάς Παπαδήμος… ψηφίζει Αντώνη Σαμαρά, και μάλιστα μετά από αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας; Η απορία δεν έχει ρητορικό περιεχόμενο. Είναι βαθιά πολιτική, και προκύπτει από μια σειρά χειρισμών του μεταβατικού πρωθυπουργού, σε συγκεκριμένες στιγμές και αφορμές, που επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να κυβερνηθεί από… μη πολιτικό.
Ούτε μέσω μιας συγκυβέρνησης, χωρίς προγραμματική συμφωνία και συγκλίσεις, όπου τα κόμματα κοιτάζονται… υπό γωνία, και με προφανή καχυποψία.
Παράδειγμα πρώτο, η παραίτηση του Παύλου Γερουλάνου για τη ντροπιαστική ληστεία στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας που… ξεχάστηκε, και τελικά δεν έγινε δεκτή, με καθυστέρηση μάλιστα πολλών ημερών.
Παράδειγμα δεύτερο, η διαδοχή του Χρήστου Παπουτσή στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Μέχρι να φτάσουμε στον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, πέρασαν πολλές μέρες με την Αθήνα να… απειλείται να καεί, και την κυβέρνηση να κλονίζεται από το ντόμινο μετακινήσεων που προέκυψε.
Παράδειγμα τρίτο, η διαδοχή του Ευάγγελου Βενιζέλου στο υπουργείο Οικονομικών. Όλοι γνώριζαν ότι ο νέος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα αποχωρούσε, η Ελλάδα όμως έμεινε για 48ώρες χωρίς υπουργό Οικονομικών. Και μετά… ήρθε ο Φίλιππος Σαχινίδης.
Παράδειγμα τέταρτο και μάλλον πλέον χαρακτηριστικό, η επιλογή Μπαμπινιώτη και το… μεγάλο ταξίδι του στρατηγικού σχεδιασμού του Μεγάρου Μαξίμου, από την ανοχή σε δηλώσεις περί «μόνιμου υπουργού Παιδείας», στην υπόγεια στήριξη προς την Άννα Διαμαντοπούλου, και την… ανάκληση του άλλοτε Πρύτανη του Καποδιστριακού, στην τάξη.
Οι παραστάσεις ηγετικού αυτοπροσδιορισμού του σημερινού, μεταβατικού πρωθυπουργού, διαλύουν και τα τελευταία σύννεφα που ενδεχομένως θόλωναν τη ματιά της κοινωνίας προς μια αυταπόδεικτη αλήθεια: Η Ελλάδα χρειάζεται πολιτικό πρωθυπουργό. Με ηγετικό εκτόπισμα.
