Και μόνο να σκεφθεί κανείς τον τρόπο αντίδρασης του κομματικού κατεστημένου στην προοπτική συνεργασίας ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ, αποτελεί σαφή ένδειξη του πανικού που προκαλεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Από τον Καρατζαφέρη και την Μπακογιάννη μέχρι τον Παπουτσή, υπήρξε αντίδραση που μέχρι ένα βαθμό είναι δικαιολογημένη, αλλά επί της ουσίας φανερώνει το φόβο ενός «ιστορικού συμβιβασμού» που θα έθετε σε κίνδυνο τα στερεότυπα και τις ιδεοληψίες της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Κυρίως θα έθετε εκτός «παιχνιδιού» όλους όσοι επιχειρούν να έχουν λόγο και ρόλο την επομένη των εκλογών.
Είναι προφανές ότι για διαφορετικούς λόγους, που όλοι οι σοβαρώς σκεπτόμενοι Έλληνες γνωρίζουν, όσοι επιδιώκουν ένα «χαοτικό» μετεκλογικό περιβάλλον δεν επιθυμούν ισχυρά τα δύο κόμματα. Επιχειρούν λοιπόν να προσδώσουν διαστάσεις συνωμοσίας στο αυτονόητο και ταυτόχρονα να δημιουργήσουν ένα αρνητικό πλαίσιο εν όψει εκλογών.
Πέραν της γραφικότητας η οποία χαρακτηρίζει τις αντιδράσεις-μέχρι για «παράνομη σχέση» μιλάει ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ- είναι τουλάχιστον εξοργιστική για τη νοημοσύνη μας η εικόνα των δύο μεγάλων ιστορικών παρατάξεων να βρίσκονται σε «εμπόλεμη κατάσταση», με φόντο μια Ελλάδα που χρειάζεται ενότητα και ομοψυχία ώστε να βρει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια της και να ανακτήσει το κύρος της.
Όπως έλεγε και ο Γιάννης Ρίτσος: «… και να αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά». Και συνέχιζε: «Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα…». Προφανώς κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Είναι αυτοί που ζητούσαν κυβέρνηση συνεργασίας και όταν διαπίστωσαν ότι χάνουν προτίμησαν να βρούν το πρόσχημα για την έξοδό τους. Είναι οι ίδιοι που ως υπουργοί ψήφιζαν τα μέτρα και τώρα ως υποψήφιοι πέρνουν αποστάσεις.
Προσωπικά θεωρώ ότι αν η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά-και δεν εξαιρώ τον Φώτη Κουβέλη και τη «Δημοκρατική Αριστερά»- είχαν ένα μίνιμουμ συνεργασίας, δεν θα είχαμε οδηγηθεί στη σημερινή κατάσταση. Όσοι πιστεύουμε λοιπόν σ’ αυτή τη χώρα και στη δημοκρατία, χρειάζεται να αντισταθούμε σε όλους αυτούς που θέλουν την Ελλάδα στο περιθώριο των εξελίξεων και τη δημοκρατία προσομοιωμένη στις συνθήκες της δεκαετίας του ’50, του ’60 και του ’70. Και ας το καταλάβουμε μια και καλή. Χωρίς συνέργειες αυτός ο τόπος δεν έχει μέλλον.
