Σε πείσμα της ρητορικής της ισοπέδωσης, που εσχάτως διατυπώνεται στον δημόσιο βίο, κάτω από την επίφαση της… ρεαλιστικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας, η χθεσινή ένεση αισιοδοξίας από τον Αντώνη Σαμαρά, στο περιθώριο της συνάντησής του με τον Κάρολο Παπούλια, δείχνει τη διαφορά προσέγγισης των πραγμάτων. Μεταξύ πολιτικής και… άχρωμης διαχείρισης.
Η φράση «η Ελλάδα μετράει», που χρησιμοποίησε ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, έχει διπλή στόχευση: Προς το εξωτερικό, δηλαδή προς εκείνους που θεωρούν ότι η οικονομική δυσχέρεια θα πρέπει να συνεπάγεται και εθνικές εξαρτήσεις. Αλλά και προς το εσωτερικό, δηλαδή προς εκείνους που θεωρούν ότι το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο. Και… κάτωχρο.
Σε έναν λαό σαν τον ελληνικό, που κινητροδοτείται από το συναίσθημά του, το να του αφαιρέσεις την ελπίδα και την προσδοκία ισοδυναμεί με «εθνικό λουκέτο». Η Ελλάδα δεν μπορεί να μπει σε… εφεδρεία. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.
