Δεν είναι η συγνώμη που θα θέλαμε να ακούσουμε, είναι όμως… μια αρχή. Που δείχνει ότι η Άνγκελα Μέρκελ δεν διστάζει να αναγνωρίσει λάθη, παραλείψεις και ευθύνες, έστω κι αν απαιτείται η παρέλευση ενός πολιτικά εύλογου χρόνου.
Χθες το βράδυ λοιπόν, στο Μέγαρο Μουσικής του Βερολίνου, η Καγκελάριος που συνέδεσε τη θητεία της, περισσότερο από κάθε άλλον προκάτοχό της, με τη διαρκή απειλή της διάλυσης της Ενωμένης Ευρώπης, λόγω της ακατανίκητης επιθυμίας της Γερμανίας να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά, στο πλαίσιο μια σεμνής και συγκινητικής τελετής, ζήτησε δημόσια συγνώμη από τους συγγενείς 10 θυμάτων νεοναζιστικής οργάνωσης, από το 2000 μέχρι το 2007.
Η βαριά κληρονομιά του ναζισμού, την οποία κουβαλάει στο εθνικό dna της η Γερμανία, χωρίς να μπορεί να απαλλαγεί από τις αρνητικές φορτίσεις που τη συνοδεύουν, αποτελεί και το συγκριτικό μειονέκτημα του Βερολίνου, στην προσπάθειά του να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, και να αποτελέσει το ουσιαστικό αντίπαλο δέος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η Μέρκελ, η οποία μεγάλωσε στη… λάθος πλευρά του Τείχους του Βερολίνου, διαπιστώνει καθημερινά, στις διεθνείς επαφές της, το συναισθηματικό «κράτημα» των εταίρων της Γερμανίας. Οι οποίοι τη θεωρούν αναγκαίο κακό, λόγω της οικονομικής αυτάρκειάς της, ειδικά σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης σαν τη σημερινή.
Μόνο που στη βαθύτερη ανάλυση του παραπάνω χαρακτηρισμού, η πραγματική σημασία δίνεται στην έννοια του «κακού», και όχι του «αναγκαίου».
