Αφιερωμένο εξαιρετικά αυτό τό σημείωμα μου σέ όσους, ακόμη καί σήμερα, διαρρηγνύουν τά ιμάτια τους γιά επιστροφή στήν δραχμή,ιδιαίτερα τά κόμματα τής αριστεράς.
Χάλασε λοιπόν μιά σιδερώστρα πού είχα εδώ καί αρκετά χρόνια καί βγήκα στά μαγαζιά γιά ν’ αγοράσω μιά καινούργια.Εκανα καί μιά μικρή έρευνα αγοράς στή διάρκεια τής οποίας διαπίστωσα ότι υπήρχαν τρείς τύποι σιδερώστρας,παρεμφερείς ώς πρός τήν κατασκευή καί τήν τιμή.Καί οί τρείς παρακαλώ εισαγωγής,οί δύο εκ Τουρκίας καί η μία από τήν Ουκρανία.Η μόνη ελληνική σιδερώστρα ήταν αυτή πού είχα καί χάλασε.
Από αυτή τήν απλή καθημερινή ιστορία συνάγετα μιά πικρή αλήθεια,τίποτε δέν παράγουμε,ούτε κουταλάκι.Ολα σχεδόν τά εισάγουμε καί νομίζουμε ότι μπορούμε νά συνεχίσουμε νά ζούμε έτσι,μέ δανεικά κι αγύριστα.Δυστυχώς μάς έχουν πάρει είδηση οί ξένοι και γι αυτό κάποιοι μάς χλευάζουν.Πιστεύω ότι πιά όλοι μας τό καταλαβαίνουμε.
Ομολογώ ότι καί μένα μέ ενοχλούν τά περισσότερα τού μνημονίου,εξεγείρομαι συναισθηματικά καί καταλαμβάνομαι από…εθνικοαπελευθερωτικές τάσεις,αλλά όταν κάθεσαι καί κάνεις τούς λογαριασμούς,η γλώσσα τών αριθμών είναι ισοπεδωτική.
Αν επιστρέφαμε στή δραχμή,μή βαυκαλιζόμεθα πώς θά είχε τήν αγοραστική δύναμη πού παρουσίαζε τό 2001.Σήμερα θά ήταν ένα κουρελόχαρτο καί τό ένα ευρώ θά αντιστοιχούσε ίσως καί μέ περισσότερες από χίλιες δραχμές.Κι επειδή σχεδόν τά πάντα στήν Ελλάδα είναι εισαγώγιμα αναλογισθείτε τί θά κόστιζαν ,από τό πετρέλαιο καί τά λοιπά καύσιμα έως π.χ. τά παπούτσια.Καί τό χειρότερο,οί ξένοι δέν θά εδέχοντο βέβαια δραχμές,αλλά θά ζητούσαν γιά ότι μάς προμήθευαν συνάλλαγμα,σέ ευρώ καί δολλάρια.
Δέν παράγουμε προιόντα,δέν παράγουμε πλούτο.Η σημερινή Ελλάδα μού θυμίζει τή νοικοκυρά πού έχει στόν κήπο της μιά κατάφορτη από καρπούς λεμονιά καί αντί νά τούς μαζέψει πάει στή Λαική καί αγοράζει λεμόνια,εισαγωγής βέβαια από Αργεντινή ή Τουρκία.Καί περιμένουμε προκοπή.
Τό κακό είναι πώς ακόμη καί τώρα,πού ήδη κατρακυλάμε στό γκρεμό,δέν έχουμε αφυπνισθεί ώς κοινωνία καί κράτος.Πρέπει νά ξαναπάρει μπροστά η μηχανή τής αγροτικής παραγωγής καί τής κτηνοτροφίας.Πρέπει νά ξανασταθούν στά πόδια τους οί μικρομεσαίες επιχειρήσεις πού αποτελούσαν τή ραχοκοκαλιά τής οικονομίας μας.Κι αυτό δέν μπορεί νά γίνει από τή μιά στιγμή στήν άλλη,χρειάζεται προετοιμασία ενός μέ δύο χρόνια.
Καί σέ μιά τέτοια πανεθνική προσπάθεια πρέπει νά είναι μπροστάρης τό κράτος,η δημόσια διοίκηση,κι αυτοί δυστυχώς είναι οί πρώτοι πού δέν ξυπνούν μέ τίποτε.Κοιμούνται ύπνο βαθύ σκεπασμένοι μέ τό πάπλωμα τής φαυλότητας τους.Καί οί καταστροφείς μας,μάς παριστάνουν κι από πάνω τούς σωτήρες !
