Το κυρίαρχο πρόβλημα της σημερινής Ελλάδας δεν είναι οικονομικό. Είναι βαθιά πολιτικό, καθώς αποκαλύπτεται με διαρκώς εντεινόμενη φόρτιση, η γύμνια του πολιτικού προσωπικού που έφερε την Ελλάδα μέχρι το χείλος του γκρεμού, και αντί να αποδεχτεί τις ευθύνες του, παραμερίζοντας για το μέλλον που έρχεται, επιχειρεί να διεκδικήσει ρόλο συνδιαμορφωτή της στρατηγικής εξόδου από την κρίση.
Η πολιτική θεώρηση των πραγμάτων που δομήθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, εξαιτίας της Γενιάς του Πολυτεχνείου και του ΠΑΣΟΚ που εξελίχτηκε στο βολικό όχημα για την κατάληψη της εξουσίας και τη διαιώνιση της παραμονής της σε αυτή, είναι βαθιά στρεβλωτική.
Η πολιτική δεν είναι ωραιοποιημένα σχήματα λόγου, κενά περιεχομένου, που δεν βρίσκονται σε αντιστοιχία με εκείνον που τα εκφέρει.
Η πολιτική είναι δράση. Καθημερινή μάχη με τις παθογένειες, ενίοτε και του ίδιου του πρωταγωνιστή. Συνιστά ανάληψη ευθύνης, και όχι διαρκή παραμερισμό της, σε αναζήτηση εύκολων, άλλων «θυμάτων».
Η πολιτική είναι κυρίως θυσία. Όχι αξιώματα και τιμητικές ανέσεις. Δεν δίνει η θέση αξία σε κάποιον, αλλά αυτός ο κάποιος δίνει αξία στη θέση που κατέχει. Εγγράφοντας τη φιγούρα του στο εθνικό υποσυνείδητο, ως τελική σύνοψη μιας καθημερινής διαδρομής ζωής και παρεμβάσεων.
Ο πολιτικός δεν πρέπει να είναι αρεστός. Πρέπει να είναι χρήσιμος. Και για να είναι χρήσιμος, πρέπει τις περισσότερες φορές να είναι δυσάρεστος. Όχι με την κοινωνία, όπως λανθασμένα έχει εμπεδωθεί η εκτίμηση. Αλλά με εκείνους που εμποδίζουν την πρόοδο. Που στέκονται ανάμεσα, και δημιουργούν ανάχωμα στη φυγή προς το μέλλον.
Ένας τέτοιος, σύγχρονος πολιτικός, επιδιώκει τις ρήξεις. Δεν βολεύεται με την ακινησία και τον καθωσπρεπισμό. Εμπνέει και δεν άγεται από την κοινωνία. Λειτουργεί ως εθνική σταθερά, απόλυτα αναγκαία για ένα ολόκληρο έθνος, προκειμένου να μην ισορροπήσει στο κενό.
Και φυσικά, γνωρίζει πότε πρέπει να αποχωρεί. Να παραμερίζει. Να ανοίγει δρόμο για τις γενιές που έρχονται. Έχοντας διασφαλίσει ότι η πολιτική ζωή που παραδίδει, είναι καλύτερη από εκείνη την οποία ο ίδιος κληρονόμησε.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα ποιοτικά αναβαθμισμένο πολιτικό προσωπικό. Που δεν θα υπολογίζει το πολιτικό κόστος, επειδή θα έχει κατανοήσει ότι… δεν υπάρχει πολιτικό κόστος. Υπάρχει ειλικρινής σχέση του πολιτικού με την κοινωνία στην οποία απευθύνεται. Ξεκάθαρες κουβέντες, και εκ των προτέρων αιτιολόγηση των πρωτοβουλιών που αναλαμβάνονται.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται απαραιτήτως τους καλύτερους. Χρειάζεται εκείνους που θα την κάνουν καλύτερη. Και θα είναι αποφασισμένοι να βάλουν στο ράφι της ιστορικής λήθης, απόψεις σαν και εκείνη που διατύπωσε πρόσφατα η Άννα Διαμαντοπούλου, ότι θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα ολιγομελές κυβερνητικό σχήμα, οι συμμετέχοντες στο οποίο να μην είναι υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές.
Η πολιτική του μέλλοντος δεν θα κρύβεται από την κοινωνία και τον εαυτό της. Θα κοιτάζει το πεπρωμένο κατάματα. Ενίοτε, θα το διαμορφώνει κιόλας.
