ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Η συνήθης φρενίτιδα που ακολούθησε την αποκάλυψη του ονόματος του Ισίδωρου Κούβελου, επιβάλλοντας μια σχεδόν μονοθεματική σύνθεση των κεντρικών δελτίων ειδήσεων των καναλιών, κάλυψε μια εξόχως σημαντική πολιτική ανατροπή εντός του Κοινοβουλίου.
Κεντρικός πρωταγωνιστής ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, που με την ομιλία του επαναπροσδιόρισε τους όρους για τη μάχη του μέλλοντος, με στρατηγική στόχευση την υπέρβαση της σημερινής δομικής και πολυεπίπεδης κρίσης, και την επιστροφή της Ελλάδας σε δρόμους ανάπτυξης.
Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας διατύπωσε τον πρώτο τόσο εύληπτο και μεστό ιδεολογικών παραμέτρων αντίλογο στον πολιτικό αποπροσανατολισμό της Αριστεράς. Δείχνοντας με νόημα τις ευθύνες των κομμάτων και των φορέων που κινούνται στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, για την επικράτηση του συστήματος ΠΑΣΟΚ, και μιας νοοτροπίας η οποία μάλλον… άργησε να φέρει την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής, προσδιόρισε την Αριστερά ως το αντίπαλο δέος της Νέας Δημοκρατίας. Η οποία, μετά την πολιτική εξαϋλωση του ΠΑΣΟΚ, φαντάζει σήμερα ως η μοναδική δύναμη η οποία μπορεί να υπερασπιστεί τα ιδανικά, τις αρχές, τις αξίες και τις προτεραιότητες του αστικού κόσμου. Δηλαδή, της Ελλάδας που πασχίζει να επιβιώσει.
Δίνοντας στην Αριστερά τον ρόλο του «απέναντι», ο Αντώνης Σαμαράς έκανε παράλληλα το πλέον καθοριστικό βήμα για να εναποθέσει το ΠΑΣΟΚ στο… ράφι του πολιτικού περιθωρίου. Το άλλοτε κραταιό Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αδυνατεί σήμερα να επιλέξει μια βιώσιμη ιδεολογική ταυτότητα για το παρόν, και τη μεθοδολογία της στρατηγικής που θα του επιτρέψει να έχει δικαίωμα στο μέλλον.
Το ΠΑΣΟΚ εγγράφεται στο εθνικό υποσυνείδητο ως το κυρίως κόμμα του Μνημονίου. Όχι μόνο επειδή έβαλε την Ελλάδα σε αυτή την εθνική περιπέτεια, ούτε μόνο επειδή συνεχίζει να υποστηρίζει με πάθος μια πολιτική αυτοκτονικού ιδεασμού. Αλλά διότι, σε αντίθεση με τη Νέα Δημοκρατία, αποσιωπά την αυταπόδεικτη αναγκαιότητα να διαπραγματευτεί, να διεκδικήσει, να παλέψει για αλλαγές, που θα επιφέρουν ουσιαστικές και με απτά αποτελέσματα διορθώσεις.
Εκτός όμως από τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της μελλοντικής αντιπολίτευσης από το ΠΑΣΟΚ στην Αριστερά, ο Αντώνης Σαμαράς πέτυχε σήμερα να… δελεάσει επαρκώς τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Και να εξαναγκάσει τον σχεδόν βέβαιο διάδοχο του Γιώργου Παπανδρέου, να εγκαταλείψει την καθωσπρεπική ευπρέπεια με την οποία επιχειρούσε να «ντύσει» τον πολιτικό λόγο του.
Ο Υπουργός Οικονομικών… ξεχάστηκε, έπαψε να συμπεριφέρεται και να ομιλεί ως ηγέτης που θέλει να πείσει πως ενδιαφέρεται για το συλλογικό, το εθνικό καλό, και μίλησε σαν κομματάρχης. Η «μετάλλαξη» πλήρως κατανοητή, από τη στιγμή που ο συνασπισμός των παπανδρεϊκών με τον Χρήστο Παπουτσή, αφαιρεί από τη μάχη της διαδοχής για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, την οσμή… περιπάτου, που προδίκαζαν όλοι.
Και βέβαια, μπήκε τελεία και στα… ανορθόγραφα σενάρια που ακούγονταν περί συγκυβέρνησης στα πρότυπα του «Μεγάλου Συνασπισμού» της Γερμανίας. Την επομένη των εκλογών, η Νέα Δημοκρατία η οποία θα δώσει τη μάχη για την καθαρή αυτοδυναμία, θα έχει απέναντί της την Αριστερά.
Όσο για το ΠΑΣΟΚ των Βενιζέλου-Λοβέρδου, θα κληθεί να δώσει τις ιστορικές εξηγήσεις του ενώπιον της ελληνικής κοινωνίας. Για τον διαβρωτικό ρόλο του σε μια εθνική διαδρομή η οποία παρέκλινε επικίνδυνα. Για τον μοιραίο εναγκαλισμό και εξωραϊσμό κάθε… αδυναμίας της φυλής μας. Και φυσικά, για το Μνημόνιο της εθνικής μελαγχολίας. Το ΠΑΣΟΚ απέναντι στο παρελθόν του.
