Η επιστράτευση του βετεράνου τεχνοκράτη Μάριο Μόντι για την ανάληψη των ηνίων της πρωθυπουργίας αντί του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ήταν μια… στιγμιαία ανάγκη για την Ιταλία. Ήταν κάτι που μετ’ επιτάσεως ζητούσε η Άνγκελα Μέρκελ, έχοντας πλέον κουραστεί να δίνει μάχες χαρακωμάτων και παρασκηνίου, με έναν πολιτικό που δεν έπαψε ποτέ να σκέφτεται ως επιχειρηματίας. Επομένως, να διεκδικεί το κέρδος με κάθε κόστος. Και χωρίς να υπολογίζει ποιος είναι ο αντίπαλός του.
Ο Μάριο Μόντι προσπάθησε να πείσει την ιταλική κοινωνία με το προφίλ της «ήρεμης δύναμης». Συνέβαλαν στην προσπάθεια αυτή οι ευνουχισμένες δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, που έχουν προ πολλού απολέσει τη δυνατότητα να αυτοπροσδιορίζονται ως παράταξη εξουσίας. Και φυσικά, τα ΜΜΕ της γειτονικής χώρας, ή τουλάχιστον όσα δεν ελέγχει ο Μπερλουσκόνι, και ήθελαν απλώς να δουν τον «Καβαλιέρε» να αποχωρεί με σκυμμένο κεφάλι.
Όσο περνάει ο καιρός ωστόσο, τόσο περισσότερο ξεθωριάζει η εικόνα που έχει η ιταλική κοινωνία για τον Μάριο Μόντι. Τον οποίο κανείς δεν αποκαλεί πλέον «Σούπερ Μάριο». Η στιγμή της κρίσης είναι ήδη εδώ για τον Ιταλό πρωθυπουργό, και το γεγονός ότι δεν… σκότωσε τον τεχνοκράτη μέσα του, προτού επιχειρήσει να αναπαραστήσει τον πολιτικό, κάθε άλλο παρά τον διευκολύνει να διαχειριστεί το αδιέξοδο.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την ιταλική κοινωνία, ήταν η χθεσινή αποστροφή του για τους νέους που θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι δεν μπορούν να έχουν μια μόνιμη δουλειά για όλη τη ζωή τους. Ξεχνώντας που απευθύνεται, δηλαδή σε μια κοινωνία σε διαρκή αναστάτωση. Παραβλέποντας ποιους αφορά ο προσβλητικός αφορισμός του, δηλαδή το μέλλον της χώρας του. Προσπερνώντας το γεγονός ότι με όρους επικοινωνίας, ο ίδιος είναι το λάθος «μέσο», για να περάσει το συγκεκριμένο «μήνυμα».
Τεχνοκράτης καριέρας, πάντα μέσα στη δημόσια σφαίρα, ο Μάριο Μόντι δεν μπορεί να πείσει ότι έχει κάνει τις θυσίες που ζητά σήμερα από τους συμπατριώτες του να δεχτούν αδιαμαρτύρητα. Γι’ αυτό και φωνάζουν aiuto. Δηλαδή, βοήθεια…
